Moreelverhogende kunstwerken zijn iets waar we eerder naar hebben gekeken in het Amerikaanse leger, maar de gastheer voor dergelijke kunstwerken is dit keer iets ongebruikelijker: een van de indrukwekkende Landing Craft Air Cushion (LCAC) hovercrafts van de marine. Een voorbeeld van het amfibische vaartuig verscheen onlangs met het gezicht van Batmans iconische tegenstander de Joker, weergegeven in de stijl van hoe wijlen Heath Ledger hem beroemd portretteerde in de film uit 2008 De donkere ridder.

De betreffende video werd deze week door het US Fleet Forces Command op X gepubliceerd en toont een LCAC bediend door Assault Craft Unit 4 terwijl deze het dek van het amfibische aanvalsschip USS Naval nadert. Wesp (LHD-1), een van de negen ‘Gator Navy’ flattops die momenteel in dienst zijn bij de Amerikaanse marine. De video is gemaakt in de Middellandse Zee, op 13 juli van dit jaar.

Terwijl de hovercraft het dek oprijdt, krijgen we een goed zicht op de twee Joker-afbeeldingen die zijn aangebracht op de ‘boegschroeven’ van de LCAC. Aan elke kant van de hovercraft steekt er één omhoog.

Een beperkt aantal LCAC’s zijn blijkbaar versierd met hun eigen vergelijkbare verfbeurten, vergelijkbaar met neuskunst op vliegtuigen. Voorbeelden, hieronder te zien, lijken een combinatie van karikaturen en slogans te tonen, evenals flamboyante eenheidsinsignes.

Over het algemeen is de Joker een populair motief in onofficiële Amerikaanse militaire kunst, waaronder het volgende voorbeeld, waar het de neus van een F-15E Strike Eagle sierde bij zijn terugkeer naar RAF Lakenheath in Engeland, na een rotatie van zes maanden op de luchtmachtbasis Muwaffaq Salti in Jordanië.

Kunstwerken die op Amerikaanse militaire middelen worden toegepast — of het nu gevechtsvliegtuigen, tanks, artillerie of wat dan ook zijn — hebben een lange traditie en helpen het moreel te verhogen en esprit de corps op te bouwen. Binnen de marine in het bijzonder zijn er voorbeelden van benoemde en speciaal beschilderde dekkanons, evenals de opvallende schema’s die op squadronvliegtuigen worden toegepast.

Op dit punt is het de moeite waard om terug te keren naar de LCAC en specifiek wat dieper in te gaan op de werking van de boegschroeven en de rol die ze spelen in het relatief complexe voortstuwings- en controlesysteem van de hovercraft.

De krachtcentrale van de LCAC bestaat uit vier Allied Signal TF40 marine gasturbines, twee aan elke kant van het vaartuig. Deze genereren ongeveer 16.000 pk en worden gecombineerd met een paar Solar T62 gasturbine hulpaggregaten (APU), met een geïntegreerde transmissie. De voortstuwingsregeling voorziet de hovercraft van stuwkracht, lift en richtingscontrole.

Terwijl de APU’s stroom leveren voor het starten van de hoofdmotoren en de wisselstroom aan boord voor de werking van andere systemen, worden de TF40-gasturbines gebruikt om de liftventilatoren aan te drijven, evenals het relatief grote paar omhulde propellers aan de achterkant van de LCAC. Deze werken op vrijwel dezelfde manier als de roeren op een boot.

De hovercraft is ook uitgerust met de eerder genoemde boegschroeven, die worden gebruikt om de manoeuvres te besturen. Een deel van de stuwkracht die wordt gegenereerd door de liftventilatoren, wordt gevoed door de boegschroeven. Deze zijn anders verantwoordelijk voor het opblazen van het airbagkussen waarop de hovercraft ‘rijdt’ of ‘vliegt’.

Met behulp van de draaibare boegschroeven kan de bestuurder het vaartuig draaien en relatief fijne bewegingen maken in een beperkte ruimte, zoals bij het aan- en afmeren van de LCAC op het kuildek. Dit is een belangrijke overweging, gezien het feit dat de LCAC ongeveer 47 voet breed is en het kuildek op de Wesp De klas is ongeveer 15 meter breed.

De boegschroeven pompen genoeg kracht om een ​​LCAC te manoeuvreren die meer dan 100 ton weegt zonder lading, en die bijna 200 ton weegt met een volle lading, en vormen duidelijk een potentieel veiligheidsrisico voor personeel en materieel in de buurt. Ze kunnen ook 360 graden draaien. Om die reden zijn er soms waarschuwingsborden op hun uitlaten aangebracht. In dit geval zorgt het grijnzende gezicht van de Joker er echter zeker voor dat ze niet over het hoofd worden gezien.

Het is onduidelijk hoeveel van de ongeveer 90 LCAC’s van de marine vergelijkbare afbeeldingen dragen, of in het verleden hebben gehad. Wel is het vermeldenswaardig dat de marine momenteel bezig is om deze hovercrafts uit de jaren 80 te vervangen door vergelijkbare, maar krachtigere Ship-to-Shore Connectors (SSC’s).

“De Landing Craft, Air Cushion (LCAC) is een supersnel, over-het-strand, volledig amfibisch landingsvaartuig dat een lading van 60-75 ton kan vervoeren”, aldus het officiële factsheet van de marine over de hovercraft. Die lading kan verschillende soorten voertuigen omvatten, waaronder vrachtwagens, die direct het strand of een verspreidingsgebied op kunnen rijden nadat de LCAC is gearriveerd.

“Dankzij de luchtkussentechnologie kan dit voertuig meer dan 70 procent van de kustlijn van de wereld bereiken, terwijl slechts ongeveer 15 procent van die kustlijn toegankelijk is voor conventionele landingsvaartuigen”, voegt het informatieblad van de marine toe, waarin de bijzondere mogelijkheid van deze hovercrafts wordt benadrukt om op stranden te arriveren die anders ontoegankelijk zouden zijn – nogmaals, de boegschroeven kunnen bij dit soort operaties bijzonder nuttig zijn.

Qua specificaties heeft de LCAC een topsnelheid van 40 knopen en een actieradius van maximaal 200 mijl bij een snelheid van 35 knopen met een lading van 50 ton.

Hovercrafts, van alle soorten, hebben een uniek vermogen om zeer ondiep water over te steken en operaties uit te voeren op zachte grond, zoals stranden, moerassen en moerassen, evenals in open water. Hun vermogen om gebieden te bereiken die mogelijk niet toegankelijk zijn voor andere boten, en om volledig onbebouwde stranden te bereiken voordat ze snel enorme ladingen aan land brengen, is zeer belangrijk voor hun waarde voor het Amerikaanse leger.

De hoge snelheid en de mobiliteit ‘over het strand’ van de LCAC maken hem ook relevant voor verschillende andere missies dan alleen amfibische aanvallen, met name humanitaire missies, zoals we eerder hebben besproken.

De LCAC is sinds 1986 in gebruik, maar begint nu wel wat ouderdomsverschijnselen te vertonen. In 2001 is er echter een Service Life Extension Program (SLEP) gestart. Dit programma heeft gezorgd voor een grote structurele revisie, verbeterde corrosiebestendigheid, verbeterde motoren voor een betrouwbaardere werking bij zeer warm weer en verbeterde communicatie-, navigatie- en andere missiesystemen.

Dankzij de SLEP-verbeteringen blijven de LCAC’s in een goede positie, tenminste totdat ze worden vervangen door de SSC, een nieuwer luchtkussenvliegtuig dat ook grotere ladingen kan vervoeren dan zijn voorganger.

De marine verwacht dat het SSC-programma 4 miljard dollar zal kosten voor 73 van de nieuwe hovercrafts. Het eerste exemplaar werd in 2020 geleverd. Opvallend is dat het nieuwe vaartuig weliswaar ook boegschroeven heeft, maar dat het oppervlak dat beschikbaar is om een ​​kunstwerk aan te brengen, veel beperkter is dan bij de LCAC.

Totdat de LCAC definitief uit dienst wordt genomen bij de Amerikaanse marine, zullen we nauwlettend in de gaten houden of er nog meer stripfiguren of ander soort tekeningen op de boegschroeven van de eerbiedwaardige hovercraft verschijnen.

Neem contact op met de auteur: [email protected]