In eerste instantie leek het op een sketch: Ella Langley stond op van haar stoel in de arena en slingerde zich door de menigte beroemdheden terwijl ze het eerste couplet zong van ‘You Look Like You Love Me’, haar hitduet met Riley Green. Terwijl ze naar het podium liep, vingen camera’s meer commotie in het publiek op. Deze keer was het Green, die opdook om Langley’s ‘come-hier’-regels te beantwoorden. ‘Jongen, laat me je vertellen dat zij het mooiste was dat ik ooit in een paar laarzen had gezien,’ grijnsde en zong hij, passend bij het charisma van zijn partner. Tegen de tijd dat ze zich verenigden voor een bar op het podium, stonden ze in vuur en vlam, wat het beste argument ooit maakte dat de CMA’s meer tijd moeten besteden aan nieuwe gezichten, vooral als ze een nummer hebben dat zo goed is als dit. Optreden van de avond? Verdomd dichtbij. —JH

Woensdagavond hadden de CMA’s in het gebouw iets wat ze bijna nooit doen: de zanger van de grootste hit van 2024 in de Verenigde Staten, allemaal genre. Die eer gaat naar Shaboozey, wiens ‘A Bar Song (Tipsy)’ momenteel een recordreeks beleeft. Zeker tienduizenden kijkers zouden kunnen afstemmen alleen maar om zijn mega-kaskraker te horen. De CMA’s zouden zeker dienovereenkomstig handelen en “A Bar Song” behandelen als de troef die het is. In plaats daarvan was het niet-‘Bar Song’-gedeelte van zijn optreden, het ingetogen ‘Highway’, beperkt tot weinig meer dan een couplet en refrein, en zijn volledige optreden kwam ongelooflijk vroeg in de nacht – op dat moment was co-presentator Luke Bryan had al twee grappen gemaakt over zijn naam. (Een derde Shaboozey-naam grap micro-agressie kwam later, tijdens de dankwoord van producer Trent Willmon voor de overwinning van Cody Johnson op Album van het Jaar). Oh, en het spreekt voor zich: Shaboozey verloor zijn beide prijzen. —JB

De CMA Awards hebben misschien net hun oude gastheer gevonden, en nee, het zijn niet Luke Bryan en de quarterback. Lainey Wilson, die voor het eerst co-host was, gleed moeiteloos in de rol van emcee en straalde charme en gratie uit, zelfs terwijl ze door een vermoeide monoloog navigeerde en een stukje doorstond waarin ze van het podium werd gelassoteerd. Het feit dat Wilson ook als artiest leiding kan geven aan een tv-uitzending (haar “4x4xU” was een ingetogen hoogtepunt van de avond) plaatst haar in dezelfde klasse als Reba, misschien wel de beste presentator van elk land. Laten we hopen dat de CMA Wilson volgend jaar terugbrengt, maar laat de jongens thuis. —JH

Dit jaar is de crossover-pop-aantrekkingskracht en culturele bekendheid van countrymuziek nog nooit zo groot geweest: Beyoncé is uitgebracht Cowboy CarterZach Bryan uitverkochte voetbalstadions, Tyler Childers bewees dat Appalachian fiddle-throwbacks TikTok-hits kunnen zijn, en Morgan Wallen blijft de populairste country-megaster van het streamingtijdperk. Geen van deze artiesten was gisteravond in het gebouw, en er werd in de loop van drie uur ook geen melding van gemaakt (behalve dat Jeff Bridges de winnaar van Entertainer of the Year aankondigde: “Morgan Walvis-in!”). In plaats daarvan waren de CMA’s opnieuw een lakmoesproef-referendum over artiesten die zich houden aan de regels, praktijken en kontkussenrituelen die de industrie nodig acht om haar lofbetuigingen te ontvangen. De ‘countrymuziekfamilie’, zo noemt Music Row het. Van alle artiesten uit het buitenland die het afgelopen jaar succes hebben geboekt in Nashville, lijkt alleen Post Malone de vakjes te hebben aangevinkt – en werd beloond met het openen van de show. —JB

Gedurende een jaar waarin de CMA’s zich verder van drumloops afwendden en meer traditionele, ballad-forward optredens omarmden – die uiteindelijk vaak sluimerend waren – liet één zanger alle anderen zien hoe ze de aandacht konden vasthouden met alleen een gitaar en een stem. Dat zou Kacey Musgraves zijn, die ‘The Architect’ vertolkte, het meest countrynummer van haar recente, beslist niet-country LP Dieper goed. In misschien wel haar meest uitgeklede opname sinds ‘It Is What It Is’ uit 2013, trad Musgraves alleen zittend op op een akoestische gitaar. Ze dacht na over sterfelijkheid en bestaan, en stelde een vraag die nog relevanter was dan normaal: ‘Hebben wij iets te zeggen in deze puinhoop?’ —JB

“Hoe kun je me missen als ik nooit ben weggegaan?” werd een onbedoelde lopende grap van de avond. In tegenstelling tot de Grammy Awards, die één optreden per grote genomineerde toekennen, besloten de CMA’s dat de kijkers niet tevreden zouden zijn met louter een lied van de belangrijkste kanshebbers. In wat neerkwam op overkill, kreeg Chris Stapleton drie slots (een voor zichzelf, een voor Post Malone, een andere voor George Strait), terwijl Jelly Roll en Post Malone er elk twee kregen (een voor hun eigen nummer en een andere met een duetpartner). Lainey Wilson kreeg ook twee optredens, maar als co-host is dat begrijpelijker. Toch schreeuwden die slots gewoon om nieuwe nieuwe artiesten – zoals de honky-tonk traditionalist (en genomineerd voor de nieuwe artiest van het jaar) Zach Top of zelfs de bloeiende country-rockband (en voor het eerst genomineerd) de Red Clay Strays. In plaats daarvan kregen we meer van wat we al eerder hadden gezien. —DB

Terwijl een show boordevol midtempo en traditionele countryoptredens zijn laatste uur ingingen, hadden we behoefte aan een muzikale Red Bull. Gelukkig was Bailey Zimmerman, de gaspijpleidingwerker die een countryster van Gen Z werd, er om alles uit de kast te halen. Zijn uitvoering van ‘New to Country’ begon toen de inwoner van Illinois van de dakspanten werd neergelaten op een podium dat eruitzag als iets uit een bro-koortsdroom. Er was een bierpongtafel, kerels in washandjes en een geheel in het wit geklede band, waar mogelijk minstens één tweeling in zat. Voor de met confetti overladen climax verscheen pro-worstelaar The Big Show, gekleed in een cape, om Zimmerman op zijn schouders te hijsen. Wie wist dat we feestliedjes zo misten? – JH

Post Malone is welkom om zo land te gaan als hij wil; voorlopig is het tenminste een vrij land. Tijdens zijn showopeningsduet met Chris Stapleton in ‘California Sober’ sprak Malone zichzelf goed vrij. Maar zijn uitvoering van ‘Yours’, zijn lied opgedragen aan zijn dochter uit zijn huidige F-1 biljoen album, heeft misschien zelfs enkele van zijn meest toegewijde familieleden gedwongen hun vingers in hun oren te steken. Malone, met een schorre stem en soms vals, maakte van een aangrijpend nummer op de plaat een verre van gemakkelijke luisterervaring, vooral toen hij op het punt stond de tekst uit te schreeuwen. We zullen Posty dit geven: in goede en slechte tijden zong hij live. – DB

Het is de meest vervloekte categorie van de CMA, zoals blijkt uit het feit dat exact dezelfde vijf acts de afgelopen twee jaar zijn genomineerd (uit LoCash voor de Oorlog en het Verdrag in 2022, en dat zou drie jaar duren). Maar Maddie & Tae, the War and Treaty, Dan + Shay en Brothers Osborne zijn allemaal meeslepende, vooruitstrevende acts die het genre in nieuwe textuur- en sonische richtingen duwen. En hoewel het bijna tien jaar geleden is dat deze categorie de thuisbasis was van de ronduit grootste hitmakers op het gebied van countrymuziek: Florida Georgia Line halverwege de jaren 2010; Sugarland aan het eind van de jaren 2000 – alle bovengenoemde acts verbinden zich met het hedendaagse publiek, brengen meeslepend nieuw materiaal uit of scoren hitlijsten. Wat een goede gelegenheid om een ​​act te belonen die het uit de kast haalt, zoals Maddie & Tae of War and Treaty. In plaats daarvan behaalden Brooks & Dunn, wier laatste plaat met nieuw materiaal uitkwam toen George W. Bush president was, een verrassende overwinning. Het zijn zeker legendes, maar het is tijd om de fakkel door te geven. —JB

De levenslange prestatie-medley kan als geen ander slepen tijdens een prijsuitreiking waarbij diverse sterren karaokeversies zingen van de grootste hits van een legende. Maar niet tijdens de CMA’s van dit jaar. Een medley van George Strait-nummers – de ontvanger van de Willie Nelson Lifetime Achievement Award – was scherp en beknopt, en zelfs niet voor de hand liggend: Strait’s ‘Troubadour’ uit 2008 is niet eens in de buurt van een van zijn grootste nummers, maar het is moeilijk om denk aan een passender eerbetoon, ontroerend gebracht door Miranda Lambert en Parker McCollum. Het uit één nummer bestaande eerbetoon aan Kris Kristofferson, die in september stierf, was zelfs nog krachtiger, waarbij Ashley McBryde een spaarzame vertolking gaf van ‘Help Me Make It Through the Night’. Niet alleen heeft McBryde het nummer op de kaart gezet, maar als artiest die teksten heeft geschreven over vluchtige momenten van passie en intimiteit (‘One Night Standards’, ‘Single at the Same Time’), toen hij haar hoorde zingen, illustreerde Kristofferson hoeveel de overleden legende heeft gedaan. invloed gehad op de volgende generatie. —JB