De “oktoberverrassing” kwam in november van dit jaar, op de zaterdagavond vóór de verkiezingsdag. Dat is wanneer Het Des Moines-registerUit de hoog aangeschreven Iowa Poll bleek dat democraat Kamala Harris een kleine voorsprong had geopend op de Republikeinse Donald Trump in de staat Hawkeye. Politieke analisten waren geschokt, niet alleen in Iowa maar landelijk.

Het was niet de bedoeling dat Iowa ‘in het spel’ zou zijn, zoals de experts het uitdrukten.

Maar misschien is dat wel zo.

Als dat het geval is, ligt misschien alles voor het oprapen.

Of misschien niet.

De verkiezingen van 2024 hebben zich op complexere manieren geopenbaard dan welke strijd dan ook in de moderne Amerikaanse geschiedenis. Maar het eindigt meer met hints dan met zekerheden. Dat maakt het tot een buitenbeentje.

De meeste presidentsverkiezingen worden afgesloten met een duidelijke leider en een idee van hoe de zaken zullen verlopen. Hetzelfde geldt voor races om controle over het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden en de Senaat. Partizanen, vooral degenen die aan de verliezende kant van de berekeningen staan, vinden het misschien niet leuk dat één kant in de positie verkeert om een ​​voorsprong te claimen. Maar dat is meestal wat er gebeurt.

Niemand was echt verrast toen Lyndon Johnson Barry Goldwater versloeg in 1964, toen Richard Nixon George McGovern versloeg in 1972, toen Ronald Reagan Walter Mondale versloeg in 1984, toen Bill Clinton Bob Dole versloeg in 1996, of toen Barack Obama John McCain versloeg in 2008. .

Maar dit jaar is het anders. Veel mensen zullen verrast zijn – aan beide kanten van het gangpad.

Dat komt omdat alles tot in de puntjes is geregeld.

Van de laatste tien nationale opiniepeilingen van de presidentiële race, gepubliceerd tussen Halloween en de vooravond van de verkiezingen, stonden er vier gelijk. Drie zetten Harris op voorsprong. Drie zetten Trump op voorsprong.

Opiniepeilingen plaatsten alle staten op het slagveld binnen de foutmarge – ook al neigden Wisconsin en Michigan enigszins in de richting van Harris, en Arizona een beetje in de richting van Trump. Het leek erop dat de eng Democratische Senaat naar de Republikeinen zou kunnen kantelen, terwijl het eng Republikeinse Huis naar de Democraten zou kunnen kantelen.

Houd je niet van peilingen? Dat is cool. Kijk naar de massale demonstraties voor Harris en Trump, ook al leek zijn publiek kleiner te worden terwijl de langdradige voormalige president maar doorzeurde dat hij niet echt een nazi was, of lusteloos danste op de ‘YMCA’ van de Village People. In de strijdtonelen, en in de staten waar de zetels van de Senaat op het spel stonden, verstopten negatieve tv-advertenties de ether, vulden partijposters de brievenbussen en moesten scherpzinnige politieke waarnemers zich bezighouden met het bespreken van de vraag of ze tuinborden op onverwachte plekken hadden gezien.

Er heerste angst omdat het bewijs van echte beweging in één richting schaars was.

Toen kwam de Iowa Poll, de verrassing die na oktober arriveerde was voorbij.

Er zijn veel onverwachte ontwikkelingen geweest in deze verkiezingscyclus. Maar niets zou de presidentiële race van 2024 zo kunnen herformuleren als het vooruitzicht van een nieuwe staat op het slagveld. De Iowa Poll suggereerde dat er een was ontdekt langs de oevers van de rivier de Mississippi en in de akkers die zich naar het westen uitstrekten.

Iowa is een ahistorisch competitieve staat die de afgelopen jaren hard in de strijd tegen de Republikeinen was gekomen en bezorgde Trump in 2016 een overwinning van bijna tien punten op Hillary Clinton en een comfortabele overwinning van acht punten op Joe Biden in 2020. Toen Biden dit jaar nog in de race zat, de zittende president stond in een opiniepeiling begin juni met maar liefst 18 punten achter Trump. En hoewel Harris’ vervanging van Biden de Democraten zeker energie had gegeven, maakte geen van beide campagnes de staat tot een prioriteit.

Maar hier was J. Ann Selzer, een alom gerespecteerd opiniepeiler wiens enquêtes in Iowa de laatste drie presidentsverkiezingen, evenals meerdere races voor gouverneur en Amerikaanse senator, met griezelige nauwkeurigheid hadden uitgeroepen. Uit peilingen van Selzer blijkt dat Harris de staat die Barack Obama in 2008 en 2012 steunde, zou kunnen heroveren voor de Democraten. In feite volgde Selzer de voortgang van Harris in de staat al sinds september, toen a Register opiniepeiling toonde een snel kleiner wordende race. Wat er veranderde was dat het er plotseling op leek dat de vice-president het momentum zou hebben om een ​​staat uit te dragen waarin ze niet eens als kanshebber werd gezien.

Zou het kunnen gebeuren? We zullen zien vanavond.

Het kan zijn, zoals sommigen hebben gesuggereerd, dat er een verborgen Harris-stemming is die niet alleen in Iowa zal opduiken, maar ook in veel andere staten. Als dat het geval is, zou de vice-president een onverwacht comfortabele overwinning kunnen behalen – zoals de opkomende Ronald Reagan in 1980 deed. Misschien is er, zoals Selzer en enkele andere opiniepeilers hebben betoogd, sprake van een aanzienlijke late beweging aan de kant van oudere vrouwen en onafhankelijken in de politiek. een democratische richting.

Het kan zijn dat Harris’ toevoeging van de gouverneur van Minnesota, Tim Walz, impact heeft gehad op aangrenzende staten, zoals Iowa en het ultieme slagveld, Wisconsin. Het lijkt er zeker op dat Walz, geboren en getogen in Nebraska, de Democraten in die staat heeft geholpen, waar het erop lijkt dat de partij een verkiezingsstemming en een congreszetel in de regio Omaha zal winnen. Dat vertaalt zich misschien niet in een groter dan verwachte nationale overwinning voor de Democraten, maar het zou hen wel in een goede positie kunnen brengen in een regio waar ze goed moeten presteren om het presidentschap veilig te stellen, de Senaat te behouden en het Huis van Afgevaardigden te veroveren.

Het kan zijn dat Iowans, die niet alle gemene aanvalsadvertenties uit het Trump-kamp hebben gezien, zich een duidelijk beeld van Harris hebben kunnen vormen op basis van haar succesvolle debat met Trump, haar media-optredens op niet-traditionele platforms en een campagne die belooft Amerika kan ‘de bladzijde omslaan over de politiek van verdeeldheid’. En het kan zijn dat Trump Harris heeft geholpen haar punt te maken over de noodzaak van een koerscorrectie – met zijn steeds koortsachtiger gepraat over vijandelijke lijsten en gewelddadige ‘vergelding’.

Of het kan zijn dat zelfs opiniepeilers die zo capabel zijn als Selzer niet langer het vermogen hebben om een ​​land te onderzoeken dat zo diep verdeeld en politiek volatiel is als de Verenigde Staten.

Hoe dan ook, de cijfers in Iowa schokten Trump duidelijk, die zo bezorgd was over het verlies van zes verkiezingsstemmen dat hij Iowa reduceerde tot een stereotype van een boerenstaat en zich tot Truth Social wendde om aan te kondigen: ‘Geen enkele president heeft meer gedaan voor BOEREN, en de Grote Staat uit Iowa, dan Donald J. Trump. Sterker nog: het komt niet eens in de buurt! Alle opiniepeilingen, behalve één die zwaar in de richting van de Democraten is georiënteerd door een Trump-hater, die het de vorige keer volkomen verkeerd noemde, hebben mij VEEL positief gestemd. Ik hou van de boeren, en zij houden van mij.”