Werner Herzog reist naar Getunkirchenburg om de dood te onderzoeken nadat een plaatselijke fabrieksarbeider genaamd Dorem Clery onder mysterieuze omstandigheden sterft in het speelfilmdebuut van Piotr Winiewicz Over een held. Vicky Krieps speelt ook een hoofdrol, en Stephen Fry verschijnt. “Maar Herzog, onze verteller, is niet wie hij lijkt, en de film is niet wat we verwachten…”, waarschuwt een synopsis. Immers, “Over een held is een bewerking van een script geschreven door een AI die is getraind in het oeuvre van Herzog. Het fictieve verhaal dat het produceerde, ironisch genoeg zelfreflecterend, is verweven met een reeks interviews met kunstenaars, filosofen en wetenschappers die reflecteren op het idee van originaliteit, authenticiteit, onsterfelijkheid en de ziel in het tijdperk van AI.”

De film is een verkenning van een eerdere opmerking van Herzog over de rol van technologieën bij het maken van films: “Een computer zal over 4500 jaar geen film maken die zo goed is als de mijne.”

Over een heldeen productie van Tambo Film, Pressman Film en AI-bedrijf Kaspar, wordt verkocht door Film Constellation, en belandt in een tijd waarin AI een belangrijk onderwerp is in Hollywood en daarbuiten. De film beleeft vrijdag zijn wereldpremière als openingsfilm van het International Documentary Film Festival Amsterdam (IDFA), dat loopt van 14 tot en met 24 november.

Kunstenaar en filmmaker Winiewicz sprak met THR‘s Georg Szalai over de lange creatieve reis van de film, de rol van Herzog, wat de ervaring met de film en de technologie hem heeft geleerd over AI, en wat de toekomst voor hem zou kunnen zijn.

Hoe kwam je op het idee voor de film? Heb jij een grote interesse in techniek?

Met de techniek had ik niet zoveel te maken, maar ik vond het wel heel fascinerend. Voor mij was het startpunt toen Google Google Compose introduceerde, dit was de automatische aanvulling die van jou leerde. En ik denk dat het misschien 60 procent van mijn e-mails schreef. Het was gewoon grappig dat ik op een gegeven moment besefte dat niemand dat zelfs maar in twijfel trok. Wij vonden het gewoon vanzelfsprekend. Daarom wilde ik steeds meer iets met technologie doen. Kijk eens aan, Werner zegt dat geen enkele machine over 4500 jaar ooit een film zal maken die zo goed is als de mijne. En ik dacht na over hoe de wereld er over 4500 jaar uit zal zien.

Maar dat waren slechts reflecties, existentiële reflecties. We hebben het gevoel dat we zo superieur zijn, maar tegelijkertijd ervoer ik dat de technologie imiteerde wie ik ben en behoorlijk goed werk deed. Dus ik had deze vraag: kunnen we dit proces omkeren? Er was dus vanaf het begin een citaat van Werner Herzog, maar het kostte tijd. Het idee was conceptueel, maar ik wist dat we ons moesten concentreren.

Maar toen was het zoiets van: laten we ons gewoon concentreren op Werner Herzog, want als we het hebben over patronen en hoe die patronen zich vertalen, is hij waarschijnlijk de filmmaker met waarschijnlijk de grootste, meest uitgebreide filmografie, met een heel aparte stem, een heel duidelijk accent en vocabulaire. . En hij is een schrijver en heeft heel veel boeken geschreven. Dus het was gewoon zo logisch. Maar als ik alleen maar aan zijn citaat denk, was het absoluut geen uitdaging (het citaat als een uitdaging beschouwen). Het zou stom zijn om te proberen je eerste film te maken en zou ingaan tegen waarschijnlijk een van de grootste filmmakers.

Hoe heb je het AI-bedrijf en software Kaspar gevonden?

Het raadsel van Kaspar Hauser was een van mijn favoriete films van Werner Herzog. Dat is nog steeds zo. Ik had waarschijnlijk meer fascinatie voor taal dan voor technologie. Het is de taal van de cinema. Maar er is ook een duidelijk verband tussen taal en grote taalmodellen. Maar ik ben zelf geen programmeur. Ik had het geluk dat ik al samenwerkte met een van de producenten die erg geïnteresseerd was in technologie en veel ervaring had met verschillende experimenten. Dus besloten we het project samen te ontwikkelen, maar deze technologie was er nog niet. Maar toen begonnen we samen te werken met Esbern (Kaspersen, een van de uitvoerende producenten van de film). Hij was een machine learning-ingenieur die verantwoordelijk is voor het trainen van alle modellen. Het was een grappig proces omdat we elkaars woordenschat moesten leren – we moesten hem filmwoordenschat leren, en hij moest ons programmeer- en technologiewoordenschat leren. Het was dus dit proces van leren en dialoog. En toen zijn we uiteindelijk een bedrijf begonnen dat de film coproduceert.

Het was een moeilijk en omvangrijk proces. Het was niet bepaald een conventionele manier om een ​​film te maken. We kregen veel onderzoekssubsidies en ontwikkelden verschillende experimenten en artistieke projecten die ons hielpen de technologie te ontwikkelen die we nodig hadden voor de film. Het was een lang proces. Ik herinner me dat ik met een aantal producenten sprak die bang waren dat het project een doctoraat zou worden, omdat het klonk als een academisch project. En nu, zes jaar later, is het een lang doctoraat. Maar er is veel gebeurd, de technologie heeft zich ontwikkeld en de discussie is veranderd.

Is er een belangrijke prompt of invoer die van cruciaal belang was om Kaspar ertoe te brengen een script te bedenken?

Er was niet één prompt die in een script veranderde. Het was niet: schrijf mij een script. Het was eigenlijk een langdurig proces en het werd bewerkt. Omdat de machine learning-ingenieurs het model trainden en dingen uitprobeerden, mislukten sommige dingen. Na een paar maanden probeerden we het te testen. En dan is het geen praatje – je moest gewoon iets schrijven, en er zou alleen maar een waterval van woorden en zinnen ontstaan. Er was een tekst die (een van de ingenieurs) ons de volgende dag liet zien, en we hadden zoiets van: “wauw, dat is eigenlijk indrukwekkend.” Dat was 2018, 2019.

En de tekst luidde: “Dit is een film over een held die verrassend gewone dromen bedenkt.” Je hoort Werner niet alleen een beetje omdat dat idee van dromen zo aanwezig is, maar het is ook gewoon een hele mooie zin. Er was een waterval. Het leverde zoveel tekst op. En er waren al die theorieën over wat er met het (dode personage) gebeurde omdat (de AI) zichzelf nooit herhaalt. Er was dus veel tegenstrijdigheid.

Dus toen begonnen we te werken aan het redigeren van het script, ik en een echte scenarioschrijver, Anna Juul. We waren het feitelijk van seconde tot seconde aan het bewerken om het coherent te maken. Tot op zekere hoogte is het fictieve verhaal ook een uitdrukking van dit onderzoek dat we hebben gedaan om erachter te komen wat daar aan de hand is.

Als moedertaalspreker van het Duits dacht ik meteen dat Getunkirchenburg een verzonnen plaats was. Maar ik moet toegeven: de film doet je zo afvragen wat echt is en wat niet, dat ik uiteindelijk ben gaan googlen om er zeker van te zijn dat het toch geen echte stad was…

Dat was een fascinerend onderdeel. Met de huidige technologie zijn de meeste modellen, zoals ChatGPT, behoorlijk voorspelbaar. Je vraagt ​​en je krijgt wat je wilt. Het is op de een of andere manier. Maar hier was het alsof je nooit wist wat er ging gebeuren. We hebben ook gecontroleerd of die mensen niet bestaan ​​en of die plaatsen niet bestaan. Er was iets origineels aan, zoals deze vreemde dromen die meer op nachtmerries leken. Het was dus een heel leuk proces.

Heeft u AI-technologie gebruikt tijdens de productie of postproductie?

Ik wil het niet bederven, omdat ik het een leuk idee vind dat mensen niet weten.

Vanaf het begin wisten we dat we een samenhangende visuele stijl moesten creëren, omdat we wisten dat er documentaire lagen en fictieve lagen zouden zijn. Het was dus heel belangrijk dat het een samenhangende beeldtaal had. De film is op de een of andere manier opzettelijk gefragmenteerd, maar er is muziek die hem en de visuele stijl bindt.

En ik wilde dat het een kunstmatig gevoel zou hebben. Maar ik vind het best grappig dat de dingen zo veel zijn veranderd sinds we begonnen, en zelfs van vorig jaar tot nu. Mensen kijken er nu naar en vragen: wordt dat gegenereerd?

Je hebt een aantal grote namen in de films, zoals Vicky Krieps en Stephen Fry. Hoe raakten ze erbij betrokken?

Deze film was zo’n reis, en deze dingen gebeurden gewoon. We spraken met (mediatheoreticus, filosoof en kunstcriticus) Boris Groys, en ik denk dat hij mijn favoriete schrijver is. Dus dat was belangrijk voor mij. Vicky is mijn favoriete acteur. We zijn gaan samenwerken met Pressman Film, omdat het een Amerikaanse coproductie is. En dat is een bedrijf dat zoveel films heeft gemaakt waar ik van hou – Amerikaanse psychopaat, Wall Street, Badlandsen films van Brian De Palma. Het was dus Sam (Pressman) die mij aan Vicky voorstelde. En we spraken over het project, en toen gingen we samenwerken omdat ik ook van design hou, en zij maakte deze kunstinstallatie in Los Angeles. Er was dus gewoon een raar verband. En iedereen kwam met een soort nieuwsgierigheid.

Er zat een Stephen Fry-achtig personage in het script. Maar toen ontmoette ik Stephen uiteindelijk in LA, omdat hij eigenlijk zoveel over AI praat en we er zoveel tijd aan hebben besteed om erover te praten. Dus ik weet niet hoe, maar het gebeurde allemaal gewoon. Er waren gewoon veel intuïties. En ik ben echt blij dat veel mensen mij vertrouwden – er waren zoveel lieve mensen. Vicky en ik praatten veel omdat ze gelooft dat er dingen met haar gebeuren. En er vond een reeks gebeurtenissen plaats. Het was een vreemd netwerk van gebeurtenissen. Ik denk dat de film tot op zekere hoogte ook dit symbolische netwerk is van dingen waarmee mensen verbinding maken of waar mensen geen verbinding mee maken. Misschien is dat wat het tot een documentaire maakt, omdat alles de documentatie was van dit vreemde proces.

Wat was de rol van Werner Herzog? Er is al vroeg in de film een ​​scène met een opname van hem waarmee je de AI op zijn werken kunt trainen…

Dat was heel belangrijk voor mij. En het is echt deze audioboodschap uit 2018, toen we besloten dat we hieraan zouden werken. We kregen deze audiomemo terug omdat zijn zoon, die ik ook ken, met hem een ​​film aan het opnemen was. We kregen een memo waarin hij zegt dat het gaat mislukken, wat een goed begin was. Het was voor ons belangrijk om in dialoog te gaan. We hebben elkaar een paar keer ontmoet: voordat we gingen filmen, toen we begonnen met monteren en meest recentelijk toen we hem de film lieten zien. Het is dus alsof we in discussie zijn geweest, wat erg leuk was, want hij blijft natuurlijk sceptisch. Maar hij was erg genereus in het delen van zijn ervaringen met mij en veel tips.

Wat waren enkele van de belangrijkste tips van Werner Herzog?

Hoe belangrijk de casting is. En besteed niet te veel tijd aan het bewerken. Dat lukte niet zo goed, omdat het een behoorlijk complex montageproces was.

Wat heb je door het maken van deze film geleerd over AI bij het maken van films?

Ik heb veel geleerd. Zoals ik al zei, was de film nooit bedoeld als een uitdaging. Ik denk ook niet dat de film een ​​statement is, een persoonlijk statement. Ik denk dat de film een ​​soort dialoog is. Het ging over deze dualiteiten – aan de ene kant moeten we sceptisch zijn over deze technologie. Dezelfde technologie wordt gebruikt in nepnieuws, desinformatie en algoritmen die onze meningen creëren, maar ook in oorlogsvoering, conflicten en wapenhandel. Er zijn dus ernstige gevolgen. Maar dan is er nog die dualiteit, en ik vind het leuk dat die complex is, in de film. Op het gebied van creativiteit kunnen we veel geweldige films produceren, en we hebben zoveel geweldige filmmakers. Maar we produceren ook veel generieke dingen. AI en technologie zijn niet het probleem. Het zijn de mensen die de technologieën gebruiken, en de vragen wie de eigenaar is of wie ze beheert, die een groter probleem gaan vormen dan de AI. Puur analytische algoritmen zou ik waarschijnlijk meer vertrouwen dan de (elect)-president van de Verenigde Staten.

Piotr Winiewicz tijdens de opnames van ‘About a Hero’, met dank aan Bernd Hermes

Ik moet je snel iets vragen over deze seksscène met een broodrooster…

Er was zoveel discussie voordat we de scène opnamen. Maar het was grappig omdat we met de clichés wilden spelen. Want die (AI)-modellen zijn natuurlijk bevooroordeeld. Ze zijn racistisch en seksistisch. En de filmgeschiedenis is behoorlijk racistisch en seksistisch, dus over dat soort dingen dachten we.

Het is een behoorlijk lang verhaal over deze scène en ik wil niet te veel verklappen. Het klinkt grappig op papier, maar we hebben er zoveel tijd voor nodig gehad. Omdat het ook de vraag was of ik de scène wel of niet moest regisseren en hoe deze geregisseerd moest worden. We bespraken zaken als: is het seks of is het masturbatie? Maak jij geluid als je masturbeert? Wie schiet ermee? Wordt het een mannelijke blik? Willen we het persoonlijk maken? En hoe kan ik dat respectvol doen? Ik denk dat het resultaat slechts een mengeling van die discussies is.

Zijn er nieuwe filmprojecten in de maak?

Toen we de film met Werner keken, zei hij tegen mij: “Je moet nu een normale film maken. Je moet een filmfilm maken.”

Met Pressman Film werk ik aan een romantische komedie. Het is een donkere, maar ik denk dat het heel leuk zal zijn om het te maken. Er zit een schrijver op, dus we ontwikkelen het samen. Maar het is nog best vroeg.

Ik ben ook bezig met een documentaire, maar veel kan ik er nog niet over vertellen.