OKLAHOMA CITY – Het was precies het soort spel waar de NBA en haar fans meer van willen zien… behalve het einde.

In het eerste kwart van de Golden State Warriors-Oklahoma City Thunder-wedstrijd van zondag sloeg Andrew Wiggins van de Warriors vanaf de ene zijlijn naar de basket, en Chet Holmgren van de Thunder arriveerde van de zwakke kant vanaf de andere zijlijn. De twee bereikten de top bij de basket en Wiggins slaagde erin een dubbelpompende finish rond de 2 meter 1 schotblokker te finesseeren.

Helaas eindigde het met Holmgren zijwaarts, waarbij hij met een plof op zijn heup belandde en deze brak (technisch gezien een breuk van de rechter iliacale vleugel). De grote man van The Thunder is voor een langere periode uitgeschakeld, hoewel de verwachting is dat hij dit seizoen terugkeert. Hij wordt over acht tot tien weken opnieuw geëvalueerd, maar ‘opnieuw geëvalueerd’ betekent niet noodzakelijkerwijs ‘weer spelen’. Op basis van alles wat we weten over deze organisatie, verwacht je dat de Thunder het rustig aan zal doen met de grote man.

Aan de ene kant was het een bizar spel, een ongelooflijk zeldzame basketbalblessure die optrad als gevolg van een vreemde val, waarbij Holmgren precies op de verkeerde plek landde.

Aan de andere kant was het misschien wel het bepalende moment van de openingsweken van het seizoen: Toch een andere blessure van een sterspeler, en dit is een langdurige afwezigheid waardoor de Thunder geen enkel gezond centrum meer heeft.

Word lid van de club, Chet. Niet alleen werden de openingsweken gekenmerkt door een golf van blessures, maar de getroffen namen waren ook aanzienlijk. Al eerder Kevin Durant, Zion Williamson, Ja Morant, Tyrese Maxey, Jaylen Brown, Stephen Curry, Paolo Banchero. Scottie Barnes, Dejounte Murray, Paul George en Khris Middleton zijn aan de kant gezet met blessures die meerdere wedstrijden hebben geduurd. Kristaps Porziņģis, Joel Embiid en Kawhi Leonard hebben de afgelopen drie weken van het seizoen helemaal niet op het veld gestaan.

De Basketbal 100

Het verhaal van de grootste spelers in de geschiedenis van de NBA. In 100 meeslepende profielen rechtvaardigen topbasketbalschrijvers hun selecties en onthullen ze daarbij de geschiedenis van de NBA.

Het verhaal van de grootste toneelstukken in de geschiedenis van de NBA.

Kopen

Dit is uiteraard een voortdurende escalatie van een groeiend probleem van de afgelopen jaren. Ondanks steeds intensievere en duurdere inspanningen om de gezondheid en duurzaamheid van spelers te verbeteren, is de trendlijn op het gebied van de beschikbaarheid van spelers de tegenovergestelde richting opgegaan.

Praat met sportwetenschappers en velen zullen de schuld aan het spel geven: nu het tempo-en-ruimte-tijdperk steeds meer van de atleten op de vloer eist (zie bijvoorbeeld het spel hierboven), komen verstuikingen en verrekkingen steeds vaker voor. Voeg daar een snellere stijging van nul naar 60 aan toe – er zijn maar een paar wedstrijden in het voorseizoen, en niemand neemt ze meer serieus – en je krijgt een hobbelige start in het reguliere seizoen.

De liga zelf lijkt verbijsterd over wat ze eraan moet doen. Ze waren een jaar geleden voorstander van een nieuw spelersparticipatiebeleid om er in theorie voor te zorgen dat de belangrijkste spelers niet de nationale tv-wedstrijden zouden uitzitten of zichzelf op een andere manier uit te veel wedstrijden zouden ‘belasten’. Dat leek al vroeg in het seizoen te lukken. Tegen het einde zou het echter een Pyrrusoverwinning kunnen zijn geweest, waardoor nog meer belangrijke spelers uit de play-offs werden gehaald.

Op 29 oktober heeft de NBA de Philadelphia 76ers een boete opgelegd wegens het verkeerd weergeven van verklaringen over de afwezigheid van Embiid, maar het is niet zo dat het in het belang van de Sixers is om Embiid te verbergen terwijl hun seizoen door het toilet gaat. Meer in het algemeen is het in een competitie die teams beloont voor hun beste prestaties in mei nauwelijks schokkend dat clubs niet de nadruk leggen op november.

Nogmaals, de blessure van Holmgren is iets van een uitbijter: een gebroken bot in plaats van een situatie van zacht weefsel die moet worden ‘beheerd’, en een blessure die is opgelopen door een speler die een jaar geleden in alle 82 wedstrijden speelde.

GA DIEPER

Aldridge: Joel Embiid’s schorsing van drie wedstrijden was rechtvaardig, maar de NBA heeft nog steeds een probleem op te lossen

Niettemin voelde het als een druppel die de emmer deed overlopen. Oklahoma City, dat geen andere centra beschikbaar heeft en dat de komende weken ook niet zal doen, voegt er nog een toe aan de lijst van blessuresituaties in de competitie die ervoor hebben gezorgd dat de Atlanta Hawks geen vleugels meer hebben, de Memphis Grizzlies op zoek zijn naar point guards en de New Orleans Pelicans hebben bijna geen basketbalspelers meer van welke aard dan ook.

Voor coaches is de competitie dus steeds meer een nachtelijke improvisatieshow geworden, gebaseerd op wie beschikbaar is. Dat is in de reguliere competitie altijd al het geval geweest, maar de afgelopen seizoenen is het geëscaleerd door steeds vaker voorkomende afwezigheden, zelfs van nominaal gezonde spelers. In 2013-2014 speelden bijvoorbeeld 74 spelers minstens 80 wedstrijden; vorig seizoen deden dat er slechts 29.

Gelukkig voor de Thunder hebben ze veel ervaring op dit specifieke gebied vanwege Mark Daigneaults eerdere gekke-wetenschappelijke experimenten met kleine ballen. Maak je klaar voor een extremere versie. (En centreert, bid dat dit geen uitstervingsgebeurtenis wordt.) Maandag opende Oklahoma City de wedstrijd met 6-5 Jalen Williams in het midden, stal de bal voor een run-out tijdens de eerste actie van de wedstrijd toen de Clippers probeerden de post te plaatsen. Ivica Zubac was ruim 2 meter lang en dwong uiteindelijk 24 balomzetten af ​​op weg naar een wilde overwinning van 132-128.

Het was niet perfect, aangezien de omvang van Zubac de kleinere Thunder pas laat begon te verslijten, en het roept op zijn minst een paar vragen op over hoe schaalbaar deze hele onderneming is over een periode van meerdere games van 48 minuten. Maar de Thunder hoeft pas in juni op dit ding te rijden. Ze moeten nog een tijdje doorkomen totdat de centra Isaiah Hartenstein (hand) en Jaylin Williams (hamstring) gezond zijn en ze iets dichter bij een traditionele opstelling kunnen spelen.

En oh, de ironie dat OKC de afgelopen twee wedstrijden tegen de Clippers zou spelen. Ze hebben uiteraard te maken met hun eigen langetermijnsituatie, nu Leonard voortdurend afwezig is terwijl hij zijn lastige knie revalideert; De afwezigheid van hem en Paul George in voorgaande seizoenen was in de eerste plaats een van de katalysatoren voor het spelersparticipatiebeleid.

De Clippers bevinden zich in een moeilijke positie, niet echt in een positie om te strijden, maar zijn tot en met 2029 nog steeds picks en swaps verschuldigd aan de Thunder en Sixers. Ze vechten het goede gevecht op 6-5 terwijl Tyronn Lue zijn eigen improvisatie-optreden dirigeert met een scrappy maar aanvallend beperkte selectie zonder Leonard.

Die keuzes zijn natuurlijk het resultaat van de ruil van George naar de Clippers in 2019, waardoor Shai Gilgeous-Alexander in Oklahoma City terechtkwam, naast al die draft-keuzes (waarvan er één al Jalen Williams voortbracht). En het enige dat Gilgeous-Alexander sindsdien heeft gedaan, is opbloeien als NBA MVP-kandidaat, wat maandag zijn cv heeft aangevuld met een career-high van 45 punten, ondanks een maalstroom van handige, vastklemmende Clippers-vleugels.

Dat brengt ons naar de top van het verhaal: het is een sterrencompetitie, en het is van het grootste belang voor beide teams en de competitie om sterren als Gilgeous-Alexander (en Holmgren en Leonard) op het veld te houden. De blessure van Holmgren was inderdaad een bizarre situatie, maar het onderstreepte de zorgwekkende trendlijn aan het begin van het seizoen dat de competitie nog steeds niet echt heeft ontdekt hoe ze de beste spelers op het veld kan houden.

Prospect van de week: VJ Edgecombe, 6-5 eerstejaars, SG, Baylor

(In deze sectie wordt niet noodzakelijkerwijs de beste prospect van de week geprofileerd. Alleen degene die ik heb bekeken.)

Ik ging de afgelopen week naar Spokane (nee, echt waar) om Baylor’s seizoensopeningswedstrijd op nummer 6 Gonzaga te bekijken – een zeldzame vroege confrontatie in plaats van de typische universiteitsbasketbalopener waarin State U tegen Barbizon speelt en met 118-43 wint. Terwijl Gonzaga een ervaren team heeft vol met mensen uit de hogere klasse die marginale draft-perspectieven zijn, was de belangrijkste scouting-aantrekkingskracht voor deze game VJ Edgecombe.

Laten we beginnen met het leuke gedeelte en achteruit werken. Edgecombe is een explosieve springer en demonstreerde die vaardigheid met een van de meest respectloze dunks die ik ooit persoonlijk heb gezien, een vuilnistijd-ontploffing op Gonzaga walk-on Joe Few:

Helaas verliep de rest van zijn nacht lang niet zo goed. Edgecombe schoot slechts 2 van de 11 vanaf de grond in een verlies van 101-63, waarbij hij worstelde met schieten en besluitvorming. Terwijl hij zijn atletisch vermogen op het glas liet zien en met één boosaardig achtervolgingsblok, liet hij ook zien dat hij als schutter en maker nog een lange weg te gaan had om impact te maken op het volgende niveau.

Het was zaterdag een soortgelijk verhaal tijdens een andere nationale televisieconfrontatie tegen Arkansas (Baylor was dit jaar zeker brutaal met zijn planning). Edgecombe scoorde daarin 11, een overwinning van 72-67 Bears, maar worstelde nog steeds vanaf de vloer (3-van-12-schieten).

Vooral zijn perimeterschot verdient nauwlettend toezicht. Edgecombe is slechts 1 van de 10 van 3 in het seizoen, en het is gemakkelijk te begrijpen waarom hij hem ziet opwarmen. Hoewel hij een mooie boog op de bal heeft, draait zijn schot een kwartslag zijwaarts, waarschijnlijk als gevolg van te veel geleidehand op de bal. Missen aan de zijkanten kunnen een probleem zijn, en sommige van zijn pogingen in de eerste twee wedstrijden waren niet dichtbij.

Bovendien heeft Edgecombe de kans om de rand te bereiken, maar hij moet nog steeds uitzoeken hoe en wanneer hij zijn voordelen moet gebruiken. Te veel van zijn drives tegen Gonzaga en Arkansas kwamen in krappe ruimtes terecht, waardoor hij zware pull-ups moest maken in plaats van helemaal naar de beker te komen. Zelfs binnen de boog is hij slechts 4 van 13.

Positief is dat hij absoluut opvalt als atleet. Hij had een ziekelijk achtervolgingsblok in het spel in Arkansas dat overeenkwam met het blok dat hij had tegen Gonzaga, en zijn 15 borden bevatten verschillende springende hoogtepunten die maar weinig andere 6-5 spelers hadden kunnen behalen.

Hij had ook een belachelijk zwak verdedigend spel tegen Arkansas dat een fout werd genoemd, maar echt zijn explosiviteit liet zien:

We bevinden ons nog in de begindagen van de conceptevaluatiecyclus, dus het belangrijkste voor Edgecombe zal zijn hoe zijn spel zich gedurende het seizoen ontwikkelt. We hebben veel eenmalige zaken langzaam zien beginnen en vervolgens als gangbusters opkomen terwijl ze het universiteitsspel uitzoeken, en hij zou een andere kunnen zijn.

Het is duidelijk dat hij het atletische vermogen heeft om tijdens de draft night in de top vijf te eindigen. Maar dit is een geladen draft class, dus hij zal veel concurrentie hebben voor die hoge loterijplaatsen. Dat is waar zijn ontwikkeling tijdens het seizoen van belang zal zijn: beoordelaars zullen meer half-court executies en besluitvorming willen zien die past bij de vernederende poster-slams.

GA DIEPER

NBA-mock-draft 2025: Cooper Flagg leidt een sterke groep. Maar is het een ‘superklasse’?

Rookie van de week: Jared McCain, SG, Philadelphia

(In deze sectie wordt niet noodzakelijkerwijs de beste groentje van de week geprofileerd. Alleen degene die ik heb bekeken.)

In een draftklasse waarin het moeilijk is om blijvende succesverhalen te vinden, hebben de Sixers misschien een speler in de plaats van Jared McCain, de 16e keuze. En in tegenstelling tot sommige van de latere draft-keuzes die minuten te vroeg verdienden, is hij geen upperclassman, maar een one-and-done uit Duke. Desalniettemin scoorde McCain zondag 27 punten in Philadelphia’s overwinning in de verlenging tegen Charlotte en deed dat met een verscheidenheid aan off-the-dribbelschoten die erop wijzen dat het een herhaalbare vaardigheid was.

De 6-3 combo-bewaker heeft al een hoog cijfer kunnen scoren (32,6 punten per 100 balbezit), ondanks dat hij niet bijzonder heet is vanaf 3 (slechts 34,5 procent tot nu toe), en hij laat meer off-the-dribbel-schotcreatie zien karbonades dan we zagen in zijn ene jaar bij Duke. Met een geloofwaardige schietslag zouden de meesten erop wedden dat dat percentage ook met 3 punten zou stijgen.

Kijk hier bijvoorbeeld hoe hij geduldig achteruitrijdt zodra hij Grant Williams op een schakelaar krijgt en dan langs hem heen schudt, van de hoek kijkt helper en in de verlenging een belangrijke lay-up krijgt:

En hij is ook niet zomaar een eenrichtingsspeler.

Hoewel er enige zorgen zijn over zijn gebrek aan formaat bij shooting guard, kun je deze closeout-verdediging op LaMelo Ball bekijken op een van de belangrijkste bezittingen van het spel. Hij sneed niet alleen de rijbaan van Ball af, maar hij zat bovenop zijn stap terug en dwong hem tot een cruciale overtreding van de shotklok:

Nit-pickers zullen opmerken dat McCain moeite kan hebben om op lengte af te werken en ter compensatie zal moeten blijven voortbouwen op zijn vakmanschap in het middensegment. Het zou ook helpen als hij zijn grip en visie zodanig kan ontwikkelen dat hij meer herhalingen op de bal kan maken.

Toch kun je de contouren zien van een CJ McCollum-achtig traject voor McCain, gebaseerd op zijn eerste negen wedstrijden. Tijdens een moeilijke start van het seizoen in Philly was hij een van de weinige lichtpuntjes. Als de Sixers ooit hun drie maximale contracten bij elkaar kunnen krijgen, zou het sluiten van een rookiedeal als deze in het voorjaar een grote factor kunnen zijn.

Meld u aan voor The Bounce, de essentiële NBA-nieuwsbrief van Zach Harper en De Atletiek personeel, gratis in uw inbox.

(Foto van Chet Holmgren: Tim Heitman / Getty Images)