In 2020 flirtte links met de afschaffing van politie en gevangenissen. Vandaag de dag profileren ze zich als de kampioenen van beide, ondanks hun zeer recente status als onverbeterlijke broeinesten van systemisch racisme. Het is enorm indrukwekkend wat het uitkiezen van de blanke arbeidersklasse kan doen voor de reputatie van een instelling – bij de elites, zo niet bij het volk.

Om het duidelijk te maken, veel van de personen die zijn opgesloten voor burgerlijke onrust na de slachting van drie meisjes in Southport verdienen hun straf. Het is ronduit anticonservatief als iemand inbreuken op de vrede van de koning goedkeurt, vooral als het geweld gericht is op gewone officieren in dienst. Ik ben net zo blij als iedereen om te zien dat de hectische scènes lijken te zijn gekalmeerd. Dat gezegd hebbende, zijn er terechte zorgen over de tweeledige politie en de intensievere repressie van de vrijheid van meningsuiting die in gang is gezet door premier Keir Starmer. Samen zorgen ze voor een escalatie van anarcho-tirannie in Groot-Brittannië.

Zoals ik eerder heb geschreven, verwijst anarcho-tirannie naar een sluipende toestand waarin, ver van het leven in een door wetten geregeerd land, de meest basale regels in een verontrustend aantal gevallen vrolijk kunnen worden overtreden door antisociale delinquenten. Tegelijkertijd worden hun beschaafde beteren onderworpen aan een steeds groter wordend web van dictaten, beperkingen en spraakcodes. Onder onze woke morele orde is het gemakkelijk van tevoren te voorspellen wanneer agenten van het regime zich als anarchisten zullen gedragen en wanneer ze zich als tirannen zullen gedragen. Als een van hun geaccrediteerde slachtoffergroepen een misdaad begaat, zal de aanpak moeizaam, permissief en zo zielig zijn als de wet maar kan worden afgezwakt om toe te staan; als de aanspraak op heiligheid van een van deze slachtoffergroepen als bedreigd wordt ervaren door een gecertificeerde onderdrukker, zal de aanpak snel, despotisch en zo streng zijn als de wet maar kan worden uitgerekt om te autoriseren.

Deze grove formule, zoals toegepast door de Britse staat, is nog duidelijker geworden sinds de koortsachtige en in veel gevallen betreurenswaardige reactie op de massale steekpartij van Axel Rudakubana in Southport. In dit opzicht heb ik ongelijk gekregen over Starmer. Hoewel hij misschien de duivels subtiele Tony Blair in zijn hoek heeft, heeft de premier zichzelf ontmaskerd als een veel minder sluwe politieke operator dan ik had gedacht.

Ondanks talloze geïmporteerde verschrikkingen, van industriële verkrachtingsbendes en endemische messencriminaliteit tot sektarische onderlinge strijd en islamitische intimidatie, zien we pas nu er een terugslag is ontstaan ​​onder de Britse gastbevolking dat er plotseling bezorgdheid ontstaat voor ‘wet en orde’ onder onze anderszins zwakke leiders. Ministers en magistraten hebben zich gehaast om een ​​sentimentele hardheid te tonen die Richard Nixon zou hebben doen blozen te midden van de onrust van 1968.

Zoals minister van Justitie Heidi Alexander op de BBC opschepte, “staan ​​alle elementen van het strafrechtsysteem klaar” voor de versnelde levering van meer dan 500 nieuwe gevangenisplaatsen voor degenen die wanorde veroorzaken – en een paar die dat zogenaamd aanzetten. Waarom wordt zo’n strengheid alleen toegepast wanneer inheemse Britten, hoe schandelijk ook, rellen als reactie op de afschuwelijke gevolgen van fatale en rampzalige beleidsvorming?

Nu we onder een Labour-regering leven, is de anarcho-tirannie net zo goed het resultaat van cynisme als van ideologie. Althans sinds Blair is de voormalige partij van het proletariaat bewust afhankelijk van minderheidsstemblokken, en heeft ze allang haar solidariteit met de werkende man opgegeven voor de politiek van raciale, etnische en religieuze grieven. Wat Eric Kaufmann “rassentaboes” noemt, is nog steeds erg actief. Starmers exclusieve focus op ‘extreem rechts’ en zijn verwaarlozing van het kernprobleem duiden echter ook op een sinisterder motief: het straffen van vijanden – in dit geval de blanke arbeidersklasse die overweldigend tegen massa-immigratie is – en het belonen van cliënten, zo niet helemaal vrienden, onder geïmporteerde diaspora’s.

Terwijl overigens respectabele burgers gevangen worden gezet voor afschuwelijke woede-uitbarstingen online, ontbreekt deze strengheid opvallend elders, niet in de laatste plaats in gebieden waar het het hardst nodig is. Vanwege de overbevolking is er momenteel ook een massale vrijlating van gevangenen gaande, van wie velen gegarandeerd een alarmerender staat van dienst hebben op het gebied van geweld en recidive dan onmatig oude dames op Facebook.

Eerder dit jaar betoogde minister van Gevangenissen James Timpson dat de gevangenis niet werkt en bekritiseerde hij het Britse systeem omdat het “verslaafd is aan veroordelingen en straffen.” Hoewel hij en zijn collega’s met een zeer selectieve snelheid zijn bezweken aan dezelfde verslaving. Ondertussen hebben ze geen enkele moeite gedaan om ruimte vrij te maken door de 10.000+ gevangenen die buitenlanders zijn te deporteren – bijna één op de acht van de in totaal 85.851 gevangenen in het hele land.

Een van de begunstigden van deze massale vrijlating, de Dagelijkse Mail rapporten, zal een tiener betrokken zijn bij een dodelijke machete-aanval op een 14-jarige jongen. Lawson Natty, de crimineel in kwestie, heeft niet meer dan zes maanden van een bijna drie jaar durende straf voor doodslag uitgezeten. Hoewel rellen en zelfs nare Facebook-berichten erg zijn, zijn ze echt erger dan het doden van iemand met een monsterlijk mes? Zelfs als we aannemen dat zijn advocaten vindingrijk genoeg waren om een ​​succesvol pleidooi voor doodslag te houden, zou een blank Brits bendelid dat een 14-jarige moslim doodstak te midden van de recente anarchie, waarschijnlijk na slechts een half jaar achter de tralies weer op straat worden vrijgelaten? Iedereen kent het antwoord. We hebben geen andere keus dan te concluderen dat de gevangenis alleen ‘werkt’ voor een bepaald soort overtreder, schuldig aan een bepaalde categorie overtredingen.

Er zijn twee elementen nodig om een ​​politiestaat te creëren.

De eerste is dat de politie zich bij de uitoefening van hun bevoegdheden niets aantrekt van de wet. Op dit front zagen we onlangs niemand minder dan de directeur van het openbaar ministerie zelf tegen Sky News zeggen dat zelfs mensen die filmmateriaal van criminele wanorde zou kunnen worden aangeklaagd voor het aanzetten tot of aanwakkeren van “rassenhaat.” Het is uiteraard illegaal om materiaal dat illegaal is opnieuw te publiceren qua materiaal, zoals in het geval van kinderpornografie of officiële staatsgeheimen. Dit komt omdat het niet mogelijk is om een ​​van deze twee te publiceren zonder impliciet deel te nemen aan de overtredingen zelf. Het is echter zeker niet strafbaar om materiaal te plaatsen dat, hoewel het misschien afbeelden illegale activiteit, is niet illegaal qua materiaal. Met andere woorden, er is niets onwettigs aan het filmen of delen van beelden van criminele activiteiten op een manier die medeplichtigheid aan de activiteit zelf vermijdt, zoals geldt voor de meeste video’s van burgerlijke onrust die we allemaal op sociale media hebben zien circuleren. Anders zouden we niet talloze video’s van 9/11 of Londense machetegevechten hebben – een soort recent geïmporteerd tijdverdrijf in de Engelse metropool – online beschikbaar hebben. Als ik het goed heb, getuigde het advies van de directeur van het openbaar ministerie van grove minachting voor de wet.

De tweede voorwaarde om te kwalificeren als politiestaat is dat de wetshandhavers zichzelf als onberispelijk beschouwen. Op dit front heeft Sir Mark Rowley, hoofd van de Metropolitan Police, vrijwel direct gedreigd om degenen die weigeren toe te geven aan de beschuldiging dat er in Groot-Brittannië een tweeledig politiesysteem is ontstaan, te criminaliseren. Dit is fanatiek en gevaarlijk. Per definitie is een land waarin de politie niet kan worden ondervraagd, in feite een politiestaat. Als een politieagent suggereert dat elke kritiek in deze zin potentieel criminele aansporing is, bewijst dat alleen maar het punt.

Het goede nieuws is dat we niet alle politieagenten de schuld hoeven te geven of elke magistraat hoeven te beledigen. We hebben hier niet te maken met een groot complot, maar met een cultuur die eigen is aan de politie en het bredere rechtssysteem, en die de manier waarop deze instellingen functioneren, vormgeeft.

Vooral omdat Het Macpherson-rapport (1999) voelden de politie en de rechtbanken een immense druk om hun ‘antiracistische’ geloofsbrieven te bewijzen. Er is een gezamenlijke poging gedaan om te knielen voor minderheden als een vorm van boetedoening voor de manier waarop, onder ons ‘institutioneel racistische’ systeem, bepaalde groepen zogenaamd ‘gemarginaliseerd’ en ‘mishandeld’ zijn ten behoeve van de blanke meerderheid. Dit is geen paranoïde speculatie. De politie is vrij open over hun overgave aan deze bloedsprookjes tegen hun bestaan ​​en maakt geen geheim van hun missie om zichzelf te zuiveren door het actief nastreven van sociale rechtvaardigheid. Het wordt weerspiegeld in alles, van hun taal tot hun public relations. In termen van dagelijkse politiezorg vertaalt dit zich zo vaak in het ongelijk behandelen van verschillende groepen om ze gelijk te maken.

Neem hun constante gebruik van het woord ‘gemeenschappen’ als eufemisme voor tribale belangengroepen die in de getto’s en buurten van Groot-Brittannië leven. Dit op zichzelf laat zien dat de autoriteiten dergelijke groepen graag als buitenlandse subculturen behandelen, in plaats van als een ononderscheidbaar deel van onszelf en dus onderworpen aan onze wetten. Al die onzin die we gedwongen worden te verdragen over ‘ontmoetingen met gemeenschapsoudsten en leiders’ versterkt alleen maar het punt dat de inwoners van deze gebieden zichzelf zien als een soort aparte natie, die moet worden behandeld door wat Charles Moore heeft beschreven als ‘poortwachters die zijn voortgekomen uit hun eigen ras of religie’ – een volk binnenin Groot-Brittannië, niet van Groot-Brittannië. Bijgevolg zijn ze geneigd om onpartijdige politie te beschouwen als een onduldbare inmenging in hun interne aangelegenheden, als een onderdrukking van hun eigen verwanten door buitenstaanders.

Tweeledige politiezorg is wat er gebeurt als staatsinstellingen doodsbang zijn om deze ontvlambare gevoeligheden aan te wakkeren, verlamd door angst om racistisch genoemd te worden, en – in het geval van de Labour Party van de 21e eeuw althans – chronisch afhankelijk zijn van dergelijke minderheden voor gemakkelijke stemmen. De staat gedraagt ​​zich dus als een verzoenende diplomaat – met de zwakkere hand, zouden we kunnen toevoegen – bij het omgaan met dergelijke groepen. Alles wordt een kwestie van het ontmijnen van spanningen in de gemeenschap, het betrekken van lokale belanghebbenden en het in stand houden van het gerafelde tapijt van multiculturalisme. Dit is onze beloning voor het combineren van krankzinnige niveaus van diversiteit met verlammende taboes rond het opmerken, laat staan ​​het doen van iets om de balkanisering die het gevolg is, te verzachten.

Sommigen vragen zich misschien af: ‘Als er een tweeledige politie is, waarom zijn er dan zoveel gevangenen die in het buitenland geboren zijn? En waarom zien de arrestatiegegevens eruit zoals ze eruit zien als ze worden uitgesplitst naar etnische achtergrond?’ Het punt is natuurlijk dat anarcho-tirannie niet zo ver is gegaan dat het regime nooit in contact komt met verdachten of schuldigen van de meest afschuwelijke misdaden. (De schande van de Britse grooming gangs, die al tientallen jaren onder het tapijt worden geveegd, is de uitzondering op deze algemene regel.) Als gevolg hiervan zullen alle groepen die zich bezighouden met moord of terrorisme in ongewoon hoge mate, blijven opduiken in officiële gegevens. Tweeledige politie treedt het duidelijkst op wanneer er collectief uitingen van tribale onvrede – zoals het geval was in Harehills en in de West Midlands, waar de autoriteiten een minder belangrijke rol speelden – en wanneer de misdaden minder ernstig zijn.

Zelfs bij ernstigere misdrijven blijkt uit het bewijsmateriaal dat de politie in feite een grotere rol speelt als de focus alleen op moord ligt en de gegevens worden uitgesplitst naar etnische achtergrond. overmatig gebruik geweld op blanke Britten in verhouding tot hun neiging om de misdaad te plegen. Het tegenovergestelde geldt voor groepen met hogere moordcijfers. En hoe dan ook, zoals is opgemerkt, worden zelfs veel gewelddadige criminelen nu eerder vrijgelaten dan in overeenstemming lijkt met de veiligheid van het wetgetrouwe publiek.

Over het algemeen gelooft een meerderheid van de Britten, ongeacht hoe ze gestemd hebben bij de recente verkiezingen, dat het immigratiebeleid van de afgelopen jaren een deel van de schuld moet dragen voor de recente burgerlijke onrust. Als gekozen leiders consequent de publieke opinie tarten, waarom zouden we dan verbaasd doen dat de heethoofden onder ons – wederom, ten onrechte maar begrijpelijk – hun toevlucht nemen tot geweld in plaats van de stembus? Erger nog, deze diepere zorgen zullen waarschijnlijk niet snel worden aangepakt.

Dit komt doordat het stilzwijgende sociale contract dat ten grondslag ligt aan de representatieve democratie van Groot-Brittannië de afgelopen decennia is verscheurd. De papiersnippers zijn nu definitief in het vuur gegooid. Alles wat de huidige Labour-regering heeft gedaan en blijft doen, kan het beste worden begrepen als een schaamteloze poging om een ​​nieuwe relatie tussen het individu en de Britse staat op te stellen – alleen zijn wij, de gastbevolking, geen partij bij de besprekingen over deze overeenkomst. Dat wil niet zeggen dat we zullen voorkomen dat we het slachtoffer worden van de voorwaarden ervan.