Een versie van dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd in mei, we hebben het bijgewerkt nu Manchester United Ruben Amorim probeert aan te stellen als hoofdtrainer.

Er heerst vaak een rustig geroezemoes rond opkomende managers terwijl zij hun reputatie buiten de schijnwerpers vestigen.

Voor Ruben Amorim was het echter een sirene die de voetbalwereld attendeerde op zijn coachingkwaliteiten. Na een tweede titelzege in vier jaar met Sporting Lissabon vorig seizoen bereikte het rumoer om hem heen een crescendo. Nu komt Manchester United langs en werken ze aan een deal om hem naar Old Trafford te halen.

De 39-jarige heeft Sporting teruggebracht naar de top van de Portugese voedselketen, en ze vertonen weinig tekenen van beweging. Negen overwinningen uit hun eerste negen competitiewedstrijden hebben hen op de top gehouden, met een perfecte start waarin ze dertig doelpunten scoorden en slechts twee tegen kregen.

Amorim werd het grootste deel van het afgelopen seizoen in verband gebracht met een overstap naar de Premier League, waarbij Liverpool en West Ham United het nauwst verbonden waren. De Atletiek meldde in april dat hij naar Groot-Brittannië was gereisd om vertegenwoordigers van de Londense club te ontmoeten.

Er zijn genoeg redenen waarom hij zo felbegeerd is. Dit is waarom…

Ruben Amorim begroet Sporting-fans op het Marques do Pommel-plein om hun titelwinst te vieren (Patricia de Melo Moreira/AFP via Getty Images)

GA DIEPER

Amorim zegt dat het een ‘fout’ was om gesprekken te voeren met West Ham

De opkomst van Amorim als manager is snel en veelbewogen geweest.

Nadat hij zijn coachingcarrière bij Casa Pia in de derde divisie pas in 2018 was begonnen, duurde een overstap naar Braga’s B-team drie maanden voordat hij in januari 2020 in de dug-out van het eerste elftal werd gestopt.

Na een enorm succesvolle periode waarin hij tien van zijn dertien wedstrijden won, werd Amorim in maart gepocheerd door Sporting, die in minder dan twee jaar tijd op zoek was naar hun vijfde manager (de verzorgers niet meegerekend). Een vierde plaats in 2019/20 werd gevolgd door de eerste landstitel van de club in 19 jaar in zijn eerste volledige seizoen. Hij was pas 36.

Sporting heeft onder Amorim ook twee Taca da Liga-trofeeën (Portugese League Cup) gewonnen, maar de meest indrukwekkende terugkeer is hun terugkeer naar binnenlandse dominantie na jaren van stilstand.

Dit wordt benadrukt door de ClubElo-rating van Sporting, een maatstaf voor de teamsterkte die punten toekent aan elk resultaat, gewogen naar de kwaliteit van de tegenstand. Na een moeilijke start van zijn ambtstermijn heeft Amorim Sporting al meer dan tien jaar naar zijn sterkste status in het Europese voetbal geleid.

Amorim heeft zijn wens getoond om jong talent naar het eerste elftal te halen – waaronder Goncalo Inacio, Matheus Nunes, Nuno Mendes en Ousmane Diomande – en heeft de kwaliteit van het team verbeterd met de middelen die hij tot zijn beschikking heeft.

Bruno Fernandes verhuisde iets meer dan een maand voor de aanstelling van Amorim naar Manchester United, maar Mendes (naar Paris Saint-Germain), Nunes (Wolverhampton Wanderers), Pedro Porro (Tottenham Hotspur), Manuel Ugarte (ook naar PSG) en Joao Palhinha (Fulham ) behoren tot de getalenteerde spelers die Amorim heeft verbeterd voordat ze tegen hoge kosten werden verkocht.

De stilistische aanpak van Amorim is de hele tijd onveranderd gebleven en die consistentie is de basis geweest voor hun succes. Dus, wat is zijn speelstijl?

GA DIEPER

‘Hij zal een onvermijdelijke naam zijn in het Europese voetbal’ – Ruben Amorim, de volgende supercoach van Europa?

Op papier speelt Amorim’s Sporting een 3-4-3-formatie – of specifieker: een 3-4-2-1 – gebaseerd op veel balbezit, flexibele aanvalsbenaderingen en een sterke defensieve basis.

In de opbouw zullen ze hun middenvelders vaak over verschillende linies spreiden om te helpen bij de voortgang door het midden van het veld, waarbij ze de vleugelverdedigers hoog en breed houden om de achterlijn van de tegenstander te strekken. Voor hen zullen hun twee aanvallende middenvelders de halve ruimtes bezetten om dicht bij de centrale spits te blijven.

Als hij van achteren speelt, zal Amorim zijn spelers vaak vragen om een ​​4-2-2-2-structuur te creëren, zoals vorig seizoen werd getoond toen de voormalige centrale verdediger Sebastian Coates zich bij de middenveldlijn voegde om betere passhoeken te creëren om uiteindelijk de bal te kunnen bewerken. bal wijd en ga het veld op.

Die vloeiendheid in de opbouw wordt ondersteund door de cijfers van vorig seizoen als we kijken naar het speelstijlwiel van Sporting, dat schetst hoe een team speelt vergeleken met de zeven beste nationale competities van Europa.

De rotatieopstelling van Amorim zorgt er vaak voor dat Sporting zonder verstoring vooruitgang kan boeken, zoals blijkt uit hun ‘Drukweerstand’-statistiek (98 van de 99), die het aantal aanrakingen per tackle van de tegenstander in de eerste tweederde van het veld benadrukt.

Een hoger volume duidt op een groter vermogen om van achteren te spelen, en alleen Manchester City en Inter Milan scoorden gemiddeld meer dan de 74,9 balcontacten per tackle van de tegenstander in 2023-2024.

Als het balbezit stabiel is, kan de ploeg van Amorim hun progressie door de derde plaatsen variëren met ingewikkelde korte passes of directe ballen naar hun vleugelverdedigers die het veld uitrekken.

Hun ‘Circulate’-rating (60 uit 99) lijkt misschien niet de weerspiegeling van een ploeg met balbezit in de context van de topcompetities van Europa, maar het spreekt wel over de verscheidenheid van het spel van Sporting, waarbij het net zo goed mogelijk is om de bal snel vooruit te krijgen via gaat het kanaal in om balbezit over het veld te recyclen.

Dit verklaart ook de ‘Patiëntaanval’-score van Sporting. Een beoordeling van 60 uit 99 zou hier op een verwarde aanvalsaanpak kunnen duiden, maar die flexibiliteit om het spel te vertragen of te versnellen is een enorm wapen in hun arsenaal.

Geen enkel team registreerde vorig seizoen bijvoorbeeld meer opbouwaanvallen (gedefinieerd als open spelreeksen met meer dan 10 passes die eindigen in een schot of aanraking in het strafschopgebied) in de Primeira Liga dan de 126 van Sporting. de munt, geen enkel team in de divisie registreerde meer directe aanvallen (open spelreeksen beginnend op de eigen helft van een team die met 50 procent richting het doel van de tegenstander gaan en eindigen in een schot of een aanraking op de 18 meter doos) dan hun 74.

Probeer Sporting op eigen risico vast te leggen; zij hebben de middelen om uit de meeste situaties te komen.

In hun thuiswedstrijd van vorig seizoen tegen het diepliggende Vitoria Guimaraes kun je bijvoorbeeld de nette, one-touch passing zien van middenvelders Morten Hjulmand, Daniel Braganca en Pedro Goncalves, met een reeks die bijna een ‘up-back’ is. -door’ passerend patroon.

Nu Viktor Gyokeres de derde man op achterstand laat komen, dringt de pass van Goncalves door de verdediging van Vitoria, zodat de Zweedse international de finish haalt.

In tegenstelling tot dit keurige, ingewikkelde spel, ging Amorim vorig seizoen over op een directere aanvalsstijl na de komst van de 187 cm lange menselijke stormram Gyokeres, die gedijt door het kanaal in te rennen om verdedigers van de tegenstander te pesten en zichzelf te scoren.

Neem dit voorbeeld, tegen Benfica in de eerste etappe van de halve finale van Taca de Portugal in februari.

Wing-back Geny Catamo heeft de bal op zijn eigen helft en ziet het punt van Gyokeres, die naar het rechterkanaal afpelt. Met een enkele pass racet Gyokeres langs Nicolas Otamendi, snijdt naar binnen en eindigt nadrukkelijk naar de eerste paal.

Er zijn soortgelijke voorbeelden in het linkerkanaal.

Tegen Dumiense uit de vierde divisie in het duel met Taca de Portugal in november sluit Gyokeres zich aan bij de linkervleugelverdediger Nuno Santos om de ruimte in te rijden, zijn tegenstander van zich af te schudden en vanuit een krappe hoek naar binnen te schieten. Het is een spiegelbeeld van het vorige doelpunt, en een beetje een cheatcode die Sporting kan toepassen.

Voor degenen die meer voorbeelden nodig hebben, zullen doelpunten tegen Farense en Porto het bewijs versterken dat dit een duidelijk speelpatroon is van de kant van Amorim.

Als Gyokeres de doelpuntenlast niet zelf draagt, kunnen die kanaalruns nog steeds goed worden gebruikt, omdat hij voor anderen zorgt.

Tegen Uniao Leiria in februari is het een soortgelijk patroon met een kanaalbal gespeeld door Santos en Gyokeres die naar voren rijden – alleen deze keer snijdt hij de bal terug naar een naderende Goncalves.

Als je hiervoor meer bewijs nodig hebt, kijk dan eens naar de doelpunten van Sporting tegen Benfica, Estoril (tweemaal) en Porto vorig seizoen.

Alleen Harry Kane van Bayern München (36 goals en acht assists) en Luuk de Jong van PSV Eindhoven (29 goals en 15 assists) hadden vorig seizoen meer doelpunten dan Gyokeres (29 goals en 10 assists) in de zeven beste competities van Europa.

Het helpt om zo’n dominante centrumspits aan het hoofd van je team te hebben, maar Amorim heeft op intelligente wijze de beste manier gevonden om de kwaliteiten van de spelers die hij heeft te maximaliseren.

Gezien de sterke aanwezigheid van Gyokeres in het strafschopgebied, schrikt Sporting er niet voor terug om de bal in grote gebieden te krijgen en plagende voorzetten te geven om hem aan te vallen. Deze voorzetten komen niet vaak van hun vleugelverdedigers – die de breedte behouden om de oppositie te strekken – maar zullen doorgaans voortkomen uit hun aanvallende middenvelders die in de halve ruimtes opereren.

Neem dit voorbeeld in maart tegen Boavista (hieronder).

Linker centrale verdediger Matheus Reis bruist een bal naar Paulinho, die voor de eerste keer een pass naar Hidemasa Morita speelt voordat hij achterwaarts draait – het is een soortgelijk ‘up-back-through’-patroon. Merk op hoe de vleugelverdedigers, Santos en Catamo, de twee mannen zijn die zich het dichtst bij de zijlijn bevinden en de breedte behouden, ondanks dat ze niet actief bijdragen aan deze reeks (dia’s één en twee).

Terwijl Paulinho samenwerkt om de terugpass van Morita te ontvangen, ziet Gyokeres met zijn gedreven bal over het doel een eerste finish binnendringen.

Over het geheel genomen is het een klinische reeks die in iets meer dan zes seconden wordt uitgevoerd.

De veranderingen in de statistieken ‘Patiëntaanval’ en ‘Circuleren’ van Sporting vorig seizoen worden des te grimmiger als je ze vergelijkt met de cijfers van het voorgaande seizoen.

Zoals je hieronder kunt zien, heeft Amorim de stijl aangepast om Sporting onder zijn leiding krachtiger dan ooit te maken.

Zonder balbezit kon de ploeg van Amorim vorig seizoen bogen op een van de slechtste defensieve records van het hele continent (‘Kanspreventie’, 98 uit 99). Alleen Arsenal en Feyenoord hadden een lager aantal verwachte doelpunten zonder strafschoppen (xG) tegen gekregen dan Sporting’s 0,78 per 90 minuten in de zeven beste competities van Europa.

Dit komt voornamelijk door hun compacte vorm in een 5-2-3- of 5-4-1-blok, waardoor tegenstanders gedwongen worden om hun verdedigingsstructuur heen te spelen en er zelden doorheen te spelen.

Omdat Sport een verdedigingslinie van vijf man heeft, zie je vaak een brede centrale verdediger naar voren stappen om de tegenstander naar voren te duwen of een aanvallende middenvelder, in het vertrouwen dat hij de bescherming heeft van de teamgenoten achter zich.

Als collectief vraagt ​​Amorim zijn spelers om hoog op het veld te drukken (‘Intensiteit’, 95 van de 99) en het spel onder druk te zetten door zijn centrale verdedigers vaak naar de middenlijn te brengen (‘Hoge lijn’, 83 van de 99). .

Alleen rivalen Benfica registreerden meer schot-eindige ‘hoge omzet’ (gedefinieerd als het herwinnen van 40 meter of minder van de doelpunten van de tegenstander) dan de 58 van Sporting in de Primeira Liga vorig seizoen.

Het hebben van een robuuste, defensief bewuste middenveldvernietiger is een kenmerk geweest van Amorim’s ploeg, voorheen Palhinha en Ugarte en nu de 25-jarige Deense international Hjulmand.

Het vermogen om grote ruimtes te bestrijken, het spel op te breken en losse ballen op te zuigen stelt een grote vraag naar het paar van Amorim op het middenveld, en nu de vleugelverdedigers van Sporting worden aangemoedigd om hoog en breed te blijven, kan de ruimte voor de oppositie vaak in de buurt liggen. kanalen bij een tegenaanval.

Neem dit voorbeeld uit de wedstrijd van november tegen Estrela Amadora.

Terwijl de uitploeg het balbezit omdraait, staan ​​vleugelverdedigers Santos en Ricardo Esgaio (in het wit) te hoog op het veld, met ruimte vrij op de flanken. Het middenveldduo Hjulmand en Braganca is te smal om in zijn eentje de breedte van het veld te bestrijken, wat Reis dwingt zich terug te trekken naar de zijlijn en de openingen tussen de drie centrale verdedigers te vergroten – Estrela zou scoren vanuit deze aanvalsfase.

Een soortgelijk voorbeeld is een paar dagen eerder te zien tegen Farense, waar linkse centrale verdediger Inacio zijn uitdaging verkeerd interpreteert om aanvaller Rui Costa op weg naar het doel te laten rijden. Met Santos hoog op de linkervleugel ligt de te benutten ruimte opnieuw in de wijde omtrek en Farense scoort een doelpunt terug.

Het is een tactische zwakte in een verder krachtige machine gemaakt door Amorim. De natuurlijke gedachtegang is in hoeverre deze structurele zwakte aan het licht zou kunnen komen in een meer competitieve Premier League.

Zelfs als we rekening houden met de ongelijkheid tussen veel Primeira Liga-teams, laat een ploeg die statistisch gezien kan bogen op een van de beste aanvallen en beste verdedigingen in de zeven grootste competities van Europa zien dat hun manager een positief effect heeft.

Een charismatische leider die bekend staat om het inzetten van jong talent, het verbeteren van de prestaties van individuele spelers en het winnen van titels – je begrijpt waarom Manchester United hem zou willen hebben.

(Bovenste foto: Emilio Andreoli/Getty Images)