Meld u aan voor de wetenschapsnieuwsbrief Wonder Theory van CNN. Verken het universum met nieuws over fascinerende ontdekkingen, wetenschappelijke ontwikkelingen en meer.

CNN
—

Oud DNA heeft verrassingen aan het licht gebracht over de identiteit van sommige mensen die omkwamen in de oude Romeinse stad Pompeii na een vulkaanuitbarsting, waardoor misvattingen over hun genetische relaties, afkomst en geslacht teniet werden gedaan.

Toen de Vesuvius in 79 n.Chr. uitbarstte, spuwde de vulkaan hete, dodelijke gassen en as de lucht in, waardoor langzaam het grootste deel van de stadsbevolking omkwam. As en vulkanisch gesteente, puimsteen genaamd, bedekten vervolgens Pompeii en zijn bewoners, waardoor scènes van de slachtoffers van de verwoesting van de stad als een griezelige tijdcapsule bewaard bleven.

In 1748 begonnen de opgravingen van de vergeten stad voor het eerst, maar pas in 1863 archeoloog Giuseppe Fiorelli ontwikkelde een methode om gipsen afgietsels te maken van enkele Pompeii-slachtoffers. Het zachte weefsel van de in as omhulde lichamen was in de loop van de tijd vergaan, dus goot Fiorelli vloeibaar krijt in enkele van de contouren die de lichamen achterlieten om de vormen van 104 mensen te behouden.

Er ontstonden verhalen op basis van de positionering van enkele van de overblijfselen, waaronder die van een volwassene die een armband droeg en een kind vasthield en dacht dat het de moeder van het kind was. Op dezelfde manier werd een groep bij elkaar gevonden lichamen ervan verdacht zussen te zijn.

Tijdens moderne pogingen om enkele van de afgietsels te herstellen, hebben onderzoekers botfragmenten uit het gips gehaald en daaruit het DNA gesequenced, waarbij ze ontdekten dat geen van deze aannames waren waar.

De ontdekkingen, donderdag gepubliceerd in een nieuwe studie in het tijdschrift Current Biology, verhogen het inzicht van onderzoekers in de demografische bevolkingsopbouw in Pompeii en in de manier waarop bij elkaar gevonden lichamen met elkaar verbonden waren.

“De wetenschappelijke gegevens die we verstrekken komen niet altijd overeen met algemene aannames”, zegt co-auteur David Reich, hoogleraar genetica aan de Harvard Medical School en hoogleraar menselijke evolutionaire biologie aan de Harvard University, in een verklaring. “Deze bevindingen dagen traditionele gender- en familiale aannames uit.”

Pompeii’s unieke behoud van de tragische taferelen van de laatste momenten van zijn burgers heeft archeologen een manier geboden om te begrijpen hoe het leven was tijdens het Romeinse rijk.

Pompeii, ongeveer 22,5 kilometer ten zuidoosten van Napels, in de huidige regio Campania in Italië, was volgens het onderzoek geografisch ideaal vanwege de haven. Terwijl de Grieken, Etrusken en Samnieten het probeerden te veroveren, werd Pompeii een Romeinse kolonie, merkten de auteurs van het onderzoek op. Maar de uitbarsting van de Vesuvius veegde deze stad en andere nabijgelegen Romeinse nederzettingen van de kaart.

De door de vulkaan uitgespuwde as bedekte de lichamen van mensen en dieren en omhulde gebouwen, monumenten, mozaïeken, fresco’s, sculpturen en andere artefacten in Pompeii en andere omliggende steden. Regenval na de uitbarsting zorgde ervoor dat de lichamen in de as werden gecementeerd, en de verharde as bewaarde de contouren van alles wat eronder lag, aldus het onderzoek.

Toen eeuwen later opgravingen op de locatie van Pompeii begonnen, ontdekten archeologen bijna duizend contouren van mensen, zowel geïsoleerd als gegroepeerd, in huizen, pleinen, straten, tuinen en net buiten de stadsmuren.

In 2015 begon het Archeologisch Park van Pompeii met pogingen om 86 van de 104 afgietsels die oorspronkelijk door Fiorelli waren gemaakt, te herstellen. Röntgenfoto’s en CT-scans toonden aan dat, hoewel geen van de afgietsels volledige skeletten bevatte, er in veel ervan wel botfragmenten zaten. De scans gaven ook aan dat toen archeologen en restaurateurs eeuwen geleden voor het eerst met de afgietsels werkten, ze deze manipuleerden – aspecten van de lichaamsvormen verbeterden en veranderden, botten verwijderden en stabilisatoren zoals metalen staven inbrachten.

Het Archeologisch Park van Pompeii nodigde het onderzoeksteam uit om de botfragmenten en tanden te onderzoeken die toegankelijk waren vanwege eerdere schade aan de afgietsels, zei co-auteur David Caramelli, directeur van de afdeling biologie en hoogleraar antropologie aan de Universiteit van Florence in Italië. Het onderzoeksteam bestond uit de voormalige directeur van het archeologische park, Massimo Osanna, de huidige directeur Gabriel Zuchtriegel en parkantropoloog Dr. Valeria Amoretti.

Samen werken parkwetenschappers en de auteurs van het onderzoek aan een groter project om de genetische diversiteit die aanwezig was in Pompeii tijdens het Romeinse rijk beter te begrijpen.

“Het is een ‘genetische’ foto die 2000 jaar geleden is genomen van een Romeinse stad”, zei Caramelli per e-mail.

Sommige botten waren rechtstreeks vermengd met gips dat in de afgietsels werd gebruikt en waren ongelooflijk kwetsbaar, maar het team kon DNA uit meerdere fragmenten extraheren en analyseren.

De bestudeerde overblijfselen waren gevonden op verschillende locaties die bewaard zijn gebleven in het archeologische park, waaronder het Huis van de Gouden Armband, het Huis van de Cryptoporticus en de Villa van de Mysteriën.

Het Huis van de Gouden Armband, een terrasvormig gebouw versierd met kleurrijke fresco’s, is vernoemd naar een volwassene die het item droeg en met een kind schrijlings op de heup. Naast hen stond een andere volwassene, vermoedelijk de vader van het kind. Ze werden alle drie gevonden aan de voet van een trap die naar een tuin leidde, terwijl een tweede kind een paar meter verderop werd ontdekt, mogelijk gescheiden van de rest toen ze probeerden te ontsnappen naar de tuin.

Er wordt aangenomen dat de twee volwassenen en een van de kinderen zijn omgekomen toen de trap instortte toen ze probeerden te vluchten, vermoedelijk naar de nabijgelegen haven.

Traditioneel gingen onderzoekers ervan uit dat de persoon die de armband droeg de moeder van het kind was. Maar uit de genetische analyse bleek dat het paar een niet-verwante volwassen man en kind was, zei Reich. Het volwassen mannetje had waarschijnlijk zwart haar en een donkere huid.

De nieuwe studie onthult veel over onze eigen culturele verwachtingen, zegt Steven Tuck, hoogleraar geschiedenis en klassiekers aan de Miami University in Ohio. Tuck was niet betrokken bij het nieuwe onderzoek.

“We verwachten dat een vrouw troostend en moederlijk is, zozeer zelfs dat we aannemen dat een geruststellende figuur een vrouw en moeder is, wat hier niet het geval is”, aldus Tuck.

Door meer te leren over de overblijfselen van mensen in Pompeii kunnen anderen de mensen die bij de ramp zijn omgekomen, beter gaan waarderen, zegt Caitie Barrett, universitair hoofddocent bij de afdeling klassiekers aan de Cornell University. Barrett was ook niet betrokken bij de nieuwe studie.

“Wat hun relatie ook was, dit is iemand die stierf terwijl hij probeerde het kind te beschermen, en die dat kind zijn laatste momenten van menselijke troost heeft gegeven”, zei ze.

Het huis van de Cryptoporticus is genoemd naar de ondergrondse doorgang van het huis met openingen die langs drie zijden van de tuin van het pand liepen. De muren van het huis waren versierd met scènes geïnspireerd op Homerus’ ‘De Ilias’. Terwijl er in de tuin voor de woning negen personen werden aangetroffen, konden slechts van vier van hen afgietsels worden gemaakt.

Twee lichamen leken elkaar te omhelzen, waardoor archeologen gingen veronderstellen dat het twee zussen waren, een moeder en een dochter, of geliefden.

Uit de nieuwe analyse bleek dat de ene persoon op het moment van overlijden 14 tot 19 jaar oud was, terwijl de andere een jonge volwassene was. Hoewel het inschatten van het geslacht voor een van hen niet mogelijk was, werd de ander genetisch geclassificeerd als een man.

De Villa der Mysteriën dankt zijn naam aan een reeks fresco’s, die dateren uit de eerste eeuw voor Christus, en die een ritueel uitbeelden gewijd aan Bacchus, de god van de wijn, vruchtbaarheid en religieuze extase, aldus de auteurs van het onderzoek. De villa beschikte over een eigen wijnpers, wat destijds gebruikelijk was voor rijke families.

Er werden meerdere mensen in het huis gevonden en het was duidelijk dat ze stierven tijdens verschillende punten van de uitbarsting. De lichamen van twee volwassenen, vermoedelijk vrouwen, en een kind werden ontdekt toen ze op de benedenverdieping van het huis vielen, terwijl nog eens zes sets stoffelijke resten in overlappende asafzettingen in hetzelfde huis terechtkwamen, wat erop wijst dat ze de eerste golf van de ramp hebben overleefd. uitbarsting, om later te sterven.

Eén persoon werd alleen in een kamer gevonden met een zweep en vijf bronzen munten en droeg een gegraveerde ijzeren ring met daarop een vrouwenbeeldje. De man was mager en ongeveer 1,85 meter lang, en op basis van de sporen van zijn kleding was hij waarschijnlijk de bewaarder van de villa die tot het einde op zijn post bleef, aldus de onderzoekers.

Uit de genetische gegevens die tijdens het onderzoek werden verzameld, bleek dat Pompeii een kosmopolitische stad was vol mensen met verschillende achtergronden, aldus de auteurs van het onderzoek.

Velen stammen af ​​van recente immigranten naar Pompeii vanuit het oostelijke Middellandse Zeegebied, wat bredere patronen van mobiliteit en culturele uitwisseling in het Romeinse rijk weerspiegelt, zei co-auteur Alissa Mittnik, groepsleider bij de afdeling archeogenetica van het Duitse Max Planck Instituut voor Evolutionaire Antropologie en medewerker in Reichs laboratorium op Harvard.

Destijds strekte het Romeinse rijk zich uit van Groot-Brittannië tot Noord-Afrika en het Midden-Oosten, terwijl Pompeii naast een van de drukste havens ter wereld lag, waar regelmatig schepen vanuit Alexandrië in Egypte aankwamen, zei Barrett.

“Bovendien had dit deel van Zuid-Italië een nog langere geschiedenis van internationale verbindingen – de eerste Griekse nederzettingen in de Baai van Napels dateren van meer dan 800 jaar vóór de uitbarsting van (de berg) Vesuvius”, zei Barrett per e-mail. “Het is dus logisch dat de achtergrond en het uiterlijk van de bevolking deze kosmopolitische geschiedenis weerspiegelden.”

De studie is een goede herinnering aan de aard van de Romeinse definitie van familie, die iedereen in het huishouden omvatte en niet alleen directe leden, zei Tuck.

“De etnische samenstelling van de overledenen, met zoveel sporen uit het oostelijke Middellandse Zeegebied, herinnert ons eraan dat we ons bewust moeten zijn van de gebruikelijke Romeinse praktijk van slavernij en regelmatige vrijlating (vrijlating uit de slavernij) van buitenlanders”, zei Tuck. “We weten dat uit Pompeii en kunnen sommige van deze mensen traceren aan de hand van hun namen uit de latere jaren van de stad, maar de verhalen die over deze lichamen worden verteld of verondersteld, gaan uit van een familie van bloed, niet van slavernij, huwelijk, vrijlating, adoptie, en alle andere manieren waarop gezinnen werden geschapen in de Romeinse wereld van Pompeii.”

Het begrijpen van de genetische diversiteit die aanwezig is in Pompeii herkadert hoe wetenschappers het begrijpen de stad en haar inwoners, zei Dr. Michael Anderson, voorzitter van de afdeling Klassiekers en hoogleraar klassieke archeologie aan de San Francisco State University. Anderson was niet betrokken bij de nieuwe studie.

“Het helpt het Europese ‘eigendom’ van de zogenaamde ‘Klassieke wereld’ omver te werpen, en laat zien in welke mate dit misvattingen zijn die in de 18e en 19e eeuw van onze eigen tijd zijn verzonnen en die de oude realiteit niet weerspiegelen,” Anderson schreef in een e-mail. “Een groot deel van de moderne belangstelling voor Pompeii is gedreven door de wens om dramatische verhalen over dood en vernietiging te onderzoeken, om onszelf weerspiegeld te zien in het verleden, en is daarom een ​​creatie van een bepaald heden, vooral dat van de tijd van de oorspronkelijke ontdekking. Het is fantastisch om te zien dat deze oude misvattingen definitief worden ontrafeld en vervangen door een veel diversere, interessantere en wetenschappelijke realiteit.”