Sportvoer:

Jeff Choate’s huwelijksreis als hoofdcoach van het footballteam van de Nevada Wolf Pack is nu voorbij. Het is tijd voor hem om van zijn clichécaravaan af te springen en gewoon op zaterdag een footballwedstrijd te winnen. Geen excuses worden geaccepteerd.

We willen deze week niet horen hoe goed de Eastern Washington Eagles gecoacht zullen zijn op zaterdag in Mackay Stadium. We willen niet horen dat de Eagles getalenteerd zijn en hard en intelligent spelen. We willen al helemaal niet horen dat er echt geen verschil is tussen de FCS Big Sky Conference van de Eagles en de FBS Mountain West van de Wolf Pack.

Dat zal allemaal prima zijn om te zeggen nadat de Pack de Eagles zaterdag in Mackay Stadium verslaat. We zullen toch niet luisteren. We zullen genieten van de gloed van een Pack-overwinning en dat zal het enige acceptabele resultaat zijn op zaterdagavond.

Fans van de Wolf Pack, voor het geval Choate the Throat het niet weet, zijn het zat om te verliezen van FCS-teams. Verliezen tegen Idaho en Incarnate Word de laatste twee jaar in het “Ken Winless Wilson”-tijdperk hangen nog steeds boven het programma. Als Choate echt en waarachtig aan de fans van de Wolf Pack wil laten zien dat de jaren van Winless Wilson voorbij zijn, moet hij op zaterdag Eastern Washington gaan verpletteren.

Het is tijd voor Choate om zijn FBS-salaris te verdienen en een voetbalwedstrijd te winnen, iets wat Wilson zonder overwinning in twee jaar tijd nog nooit heeft gedaan.

Dit is waar we nu staan ​​na drie nederlagen in de eerste vier wedstrijden. Ja, de eerste drie wedstrijden waren prima. Sterker nog, ze waren meer dan prima. De Pack leek een gerevitaliseerd team tegen SMU, Troy en Georgia Southern en ging de goede kant op. Maar toen gebeurde het vorige zaterdag en, nou ja, de realiteit kwam weer terug.

Vergis je niet, niemand had verwacht dat de Wolf Pack afgelopen zaterdag Minneapolis binnen zou lopen en de Minnesota Golden Gophers zou verslaan. Maar we hadden niet verwacht dat de Pack een 27-0 klap in de maag zou krijgen, precies dezelfde score die de Pack twee jaar geleden kreeg toen de Winless Wilson het programma voor het laatst naar Big Ten Country in Iowa bracht.

Het laatste wat Choate dit jaar wil doen is de fans van de Pack herinneren aan Winless Wilson. Het enige wat ontbrak afgelopen zaterdag was Winless Wilson aan de zijlijn, wensend dat hij zich kon verstoppen zoals hij deed als voormalig linebacker’s coach, quarterback Shane Illingworth die rende voor zijn leven en al die dreigende en onheilspellende bliksemschichten in de lucht zoals ze twee jaar geleden waren in het Kinnick Stadium in Iowa.

Al het andere (met name de score, de zielige aanval van de Packs en de overweldigende verdediging van de Packs) was precies hetzelfde.

De Wolf Pack vergat hoe ze moesten tackelen in Minnesota. De offensive line vergat hoe ze moesten blocken. De receivers vergaten hoe ze open moesten komen. De Wolf Pack offense verloor zijn identiteit. De Wolf Pack zag er in feite uit als een kauwspeeltje voor een Rottweiler pup.

Het was even verontrustend, teleurstellend, demoraliserend als verwoestend. Het was vooral een trieste en verbluffende herinnering dat twee tot tien seizoenen achter elkaar niet zomaar weggespoeld kunnen worden met versleten coachingsclichés, een selectie van transferportal-zwervers en drie nipte wedstrijden tegen middelmatige teams om het seizoen te openen.

Choate en de Wolf Pack moeten zaterdag gewoon de Eagles verslaan. De Pack moet zondagochtend 2-3 staan ​​en gaat de eerste van twee vrije weken van dit jaar in met een heldere geest, hersteld vertrouwen en al die gedachteloze Choate the Throat-clichés weer in het spel.

Het alternatief zal onaanvaardbaar zijn.

•••

Verliezen van een FCS (Football Championship Subdivision) team, vooral een van de Big Sky Conference, is nooit goed voor de Wolf Pack. Het was niet goed toen de Pack zelf in de Big Sky zat van 1979-91.

Wilson’s Warriors waren 2-0 in 2022 toen ze het opnamen tegen Incarnate Word van de FCS. De Pack sprong naar een 17-3 voorsprong met visioenen van een 3-0 record en een mogelijke bowl game dansend in hun zilver-blauwe hoofden. Incarnate Word scoorde vervolgens de volgende 29 punten op weg naar een 55-41 overwinning in Mackay Stadium. De Pack zou de rest van het jaar geen wedstrijd meer winnen op weg naar een 2-10 seizoen.

Het jaar daarop kwam Idaho in week 2 naar Mackay. De Pack leed een 66-14 verlies bij USC de week ervoor en de losing streak was nu 11, maar de meesten voorspelden een 166-0 verlies om het jaar te openen, dus alles was nog steeds goed. Idaho verpletterde de Pack met 33-6. De Pack zou de komende vier weken geen wedstrijd meer winnen, aangezien de losing streak 16 bereikte. Het resultaat was een nieuw 2-10 record, aangezien Wilson uit de stad werd gezet.

Jay Norvells eerste Wolf Pack-team in 2017 begon het seizoen met 0-2, maar de Pack was in beide wedstrijden meer dan competitief en verloor bij Northwestern en thuis tegen Toledo. Idaho State van de Big Sky Conference kwam toen naar Mackay toen Pack-fans Norvells eerste overwinning als hoofdcoach verwachtten. Norvell raakte, zoals hij vaak doet, in paniek en zette een onervaren eerstejaarsstudent (Kaymen Cureton) op quarterback en de Pack leed een verbijsterend verlies van 30-28 op weg naar een lelijk 3-9 seizoen.

Dus ja, de laatste drie keer dat de Pack tegen een FCS-team speelde, leed het een demoraliserend verlies en eindigde het die seizoenen met twee, twee en drie overwinningen.

Je kunt je fans niet vertellen dat verliezen van een FCS-team gewoon onderdeel is van het groeiproces. Je kunt je toch al kwetsbare fans niet vertellen dat het FCS-team waar je net van hebt verloren goed gecoacht is, getalenteerde spelers heeft en hard speelt.

Niemand zal je geloven. Iedereen zal stoppen met naar je te luisteren.

We voorspellen niet nog een seizoen met twee of drie overwinningen als de Pack verliest van Eastern Washington. Dat hoeven we ook niet. De recente geschiedenis voorspelt het voor ons.

•••

Een week geleden vertelden we je dat er veel was om van te houden aan de Wolf Pack. Nou, er is nog steeds veel om van te houden. Verliezen van een Big Ten-team op bezoek verandert de zaken niet echt.

Maar het is een dosis realiteit die altijd moeilijk te verteren is als je je college football-geluk baseert op de algehele betekenis van het Wolf Pack-footballprogramma. En dit verlies, dat volgde op de aankondiging dat Boise State, Fresno State, San Diego State en Colorado State Mountain West zullen verlaten voor het begin van het seizoen 2026, was nog demoraliserender.

Zoals het er nu voor staat, zal de Mountain West vanaf 2026 een acht-team league zijn zonder een echt signature programma. Vindt u een conference met Nevada, UNLV, Hawaii, San Jose State, Wyoming, New Mexico, Utah State en Air Force spannend?

Natuurlijk niet. Het maakt niemand enthousiast, zelfs niet de acht hierboven genoemde scholen die zich nu afvragen hoe ze ooit nog relevant zullen zijn in de FBS. Het verlies van Fresno, Boise, San Diego (en Colorado State) scheurt het hart uit de Mountain West. Het waren de drie meest spraakmakende voetbalprogramma’s in de conferentie. Zonder hen heeft de Mountain West geen profiel.

De Mountain West veranderde vorige week in de Mountain Less. We zouden het de Mountain Jest noemen, maar dat zou wreed zijn. Dit is niet de schuld van de Mountain West. Het is de schuld van de huidige lelijke staat van het college football. Boise State, Fresno State, Colorado State en San Diego State zorgen gewoon voor zichzelf. Nevada en UNLV en alle andere zes overgebleven Mountain West scholen zouden maar al te graag de kans hebben aangegrepen om zich bij Oregon State en Washington State aan te sluiten in de nieuwe Pac-12.

Als ze dat niet doen en het aanbod afwijzen, moeten de president van hun universiteit en de sportdirecteuren ontslagen worden.

Er is nog steeds een kans dat de nieuwe Pac-12 uiteindelijk nog twee Mountain Less-scholen zal overnemen. Maar die twee zouden niets meer zijn dan troostprijzen, alleen gekozen omdat de Pac-12 niet meer vooraanstaande programma’s kon overtuigen om zich bij hun kleine clubje aan te sluiten. Maar dat is oké, als je Nevada en UNLV bent. Er is geen schande om een ​​troostprijs te zijn als het betekent dat je Mountain Less moet verlaten.

•••

Hoe ziet de toekomst van de Mountain West eruit vanaf 2026? Het lijkt erop dat er veel halflege stadions en basketbalarena’s rond een vergeten conferentie zijn, terwijl de gedachte om elk seizoen tegen een stel nietszeggende FBS-programma’s te spelen, tot je doordringt. Vergeet niet dat de Pack nu over een paar jaar een basketbalarena buiten de campus moet vullen, zonder dat San Diego State, Boise State, Colorado State en Fresno State elk jaar naar de stad komen.

De Wolf Pack in een Mountain West waar die vier niet bij horen is een beetje saai, saai, saai en levenloos. De conferentie zal waarschijnlijk een FCS-programma of twee toevoegen en nog een betekenisloos team van een andere betekenisloze FBS-conferentie om tegen 2026 weer op 10 of 12 leden te komen. Maar het zal niet hetzelfde zijn.

De onzekere toekomst van de Pack in de Mountain West maakt officieel een einde aan de Wolf Pack’s Dream of the Nineties. Herinner je je de Wolf Pack’s Dream of the Nineties nog? Natuurlijk wel. Het was een droom vol eindeloos televisiegeld, bowl games en Top 25-stemmen. Ons werd een eindeloze stroom aan vermakelijke, grote programma’s beloofd die naar Mackay Stadium zouden komen. De Pack, die in 1992 begon, speelde nu in de wereld van het grote college football waar alle dromen mogelijk waren.

Nou ja, afgezien van een paar seizoenen van glorie (zie bijvoorbeeld 2010), is die droom nooit echt uitgekomen. En nu lijkt die droom vast te zitten in een duistere doodlopende straat met achtergebleven programma’s als Utah State, Hawaii, San Jose State, UNLV, New Mexico, Air Force en Wyoming.

•••

Het toekomstige Mountain West heeft een beetje de sfeer van het Big West uit de jaren negentig.

De Big West-jaren van de Wolf Pack (1992-99) waren voor het grootste deel een verwarrende mengelmoes, rommelige, ingewikkelde, geconstrueerde mix van tegenstanders die niet echt logisch leken te zijn. Maar het was allemaal goed en wel, want de Pack speelde nu big-boy football.

Dat is ons tenminste verteld.

De Big West waar de Pack zich in 1992 bij aansloot, was wel logisch omdat het San Jose State, Utah State en UNLV (klinkt bekend?) omvatte, evenals New Mexico State, Pacific en Fullerton State. Maar dat duurde slechts één seizoen. De eindeloze parade van gekke Big West-conferentietegenstanders begon in 1993 toen Fullerton het football opgaf en de resterende zes teams werden vergezeld door Louisiana, Louisiana Tech, Northern Illinois en Arkansas State om een ​​belachelijke, dwaze competitie van 10 teams te vormen met weinig natuurlijke rivalen.

Drie decennia later lijkt het nog steeds belachelijk en dwaas.

Maar het mooie van de Big West (en, zo lijkt het, de toekomst van de Mountain West) is dat het altijd in beweging leek te zijn. Gaten werden gedicht en scheuren in de fundering werden gedicht met koopjes uit kringloopwinkels en versleten programma’s die andere conferenties op straat hadden laten liggen.

Die 10-team Big West was in 1996 een trieste en eenzame zes-team private cub die bestond uit de Pack, Utah State, New Mexico State en nieuwkomers Boise State, Idaho en North Texas. En zo liet de Pack het achter toen het na het seizoen van 1999 naar de Western Athletic Conference ging. De WAC was tijdens de jaren in Nevada (2000-11) ook net zo chaotisch en verwarrend als de Big West-jaren van de Pack.

Comedian Groucho Marx zei ooit dat hij elke club zou weigeren die hem als lid zou willen. Het is jammer dat de Pack de afgelopen drie decennia niet dezelfde filosofie had. Er zijn nog steeds mensen die wensen dat de school nog steeds zou vechten voor nationale kampioenschappen uit de Big Sky Conference.

Maar wees niet te depressief, Wolf Pack-fans, over het nieuws van vorige week dat uit de Pac-12 kwam. De nieuwe Mountain West, wat het ook wordt, is niets nieuws voor de Pack. Het is gewoon business as usual voor degenen die nog steeds vasthouden aan de Droom van de Jaren Negentig, want, nou ja, ze hebben eigenlijk geen keus.

Het roedel zal op de een of andere manier overleven.

•••

Boise State, San Diego State, Fresno State en Colorado State hopen uiteraard dat USC, UCLA, Stanford, California, Oregon en Washington over een jaar of twee tot inkeer komen en beseffen dat ze een grote fout hebben gemaakt door naar de Big Ten (Oregon, USC, UCLA, Washington) of ACC (Cal, Stanford) te stappen en terug te keren naar de Pac-12.

Colorado, Arizona, Arizona State en Utah verlieten de Pac-12 ook voor de Big 12, maar niemand lijkt zich er druk om te maken omdat ze in de eerste plaats niet echt in de Pac-12 thuishoorden. Het terugkrijgen van USC, UCLA, Washington, Oregon, Cal en Stanford is het enige dat de Pac-12 weer in zijn oude gloriedagen zal laten terugkeren.

De vier vertrekkende Mountain West-scholen leven in een fantasiewereld en zijn door Pac-12-restanten Oregon State en Washington State verkocht als dwaas goud als ze denken dat ze de basis zullen vormen om de Pac-12 terug te brengen naar zijn voormalige machtsconferentiestatus en glorie. Je kunt de waanvoorstellingen van de scholen uit Mountain West halen, maar je kunt de Mountain West-geur niet van de waanvoorstellingen van de scholen halen.

Het beste wat uit Fresno State, Boise State, San Diego State en Colorado State is voortgekomen, is dat Pack-fans nu vier scholen meer hebben die ze openlijk kunnen verachten, en wel om een ​​goede reden. Ja, Boise State stond altijd al op die lijst, maar dit tilt de rivaliteit naar een hoger niveau.