LOS ANGELES – HET MOMENT ontmoette Shohei Ohtani op vrijdagavond, zoals zo vaak deze maand: achtste inning, één punt achter, Game 1 van een veel gehypte World Series vol intensiteit. Ohtani verschroeide een line drive van het hek in het rechterveld, sprong op uit een glijbaan op het tweede honk en schreeuwde naar zijn teamgenoten. Hij realiseerde zich dat de honkbal was weggeschoten en sprintte naar de derde plaats, waardoor de gelijkmaker binnen 30 meter kwam. Ohtani brulde opnieuw en smeekte een uitverkocht Dodger Stadium-publiek om zich bij hem aan te sluiten. Een werperswissel volgde, waarna Ohtani terugkeerde naar zijn dugout om zoveel mogelijk teamgenoten te knuffelen en een high five te geven voordat hij de taak hervatte.

Er was op dat moment nog zoveel onzeker. Ohtani was nog niet naar huis gereden met de zakvlieg van Mookie Betts; Freddie Freeman had de walk-off grand slam in de 10e nog niet afgeleverd, waarmee hij de 6-3 overwinning van de Los Angeles Dodgers op de New York Yankees bezegelde. En toch leek het voor Ohtani niets uit te maken. Hij omarmde opnieuw zijn moment – het soort moment waar hij zijn hele leven naar had verlangd.

“Simpel gezegd”, zei Ohtani onlangs, “ben ik dankbaar dat ik in deze omgeving ben.”

Ohtani kwam zeven jaar geleden naar de Verenigde Staten met de wens om te strijden om kampioenschappen en een legendarische figuur binnen zijn sport te worden, twee bezigheden die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Vervolgens bracht hij zijn eerste zes seizoenen door in Anaheim, Californië, zonder ook maar een wedstrijd in september te spelen die er toe deed. Tegen het einde van zijn carrière als engel dook er een video op waarin Ohtani schijnbaar op de rand van tranen stond na een hartverscheurend verlies op 3 augustus 2023. Het verlies deed hem pijn op een manier die hij niet publiekelijk wilde laten blijken, maar veel van die om hem heen merkte het op.

Winnen leek de beste versie van Ohtani te ontgrendelen. In de aanloop naar dit naseizoen en nu tijdens het seizoen zijn de prestaties van Ohtani vaak verheven, maar dat geldt ook voor zijn emotie – tot een pure, onvervalste vreugde die de taal overstijgt, afweek van zijn stoïcijnse persoonlijkheid en hem, nou ja, menselijk deed lijken.

“Hij is een gewone kerel, net als jij en ik”, zei Betts. “Hij heeft gewoon een superkracht.”

HOOFDBAL VAN DE HOOFDLEAG commissaris Rob Manfred beschrijft Ohtani als iemand met een ‘koninklijke uitstraling’. De camera’s zijn altijd op hem gericht, maar zijn houding blijft positief. Zijn bijzondere populariteit is een product van zijn vermogen om een ​​tweerichtingsrol op zich te nemen en zijn neiging om records te verbrijzelen, maar ook, zei Manfred, “Er is een charisma, een aantrekkingskracht over hem die mensen aantrekt.”

Oktober heeft nog iets anders naar voren gebracht: branie. Ohtani slentert achter homeruns aan, joelt zichzelf uit in honkbalvelden van de tegenstander, schreeuwt in de oren van nietsvermoedende teamgenoten, maakt grappen over zijn nervositeit en schreeuwt tegen scheidsrechters die de ballen in het spel onderbreken, waardoor een authenticiteit wordt onthuld die vaak ongrijpbaar is geweest.

Het is een extra laag waar MLB van hoopt te profiteren.

“Het concurrentievermogen en de wens om te winnen, afgezien van individuele lofbetuigingen, zijn echt naar voren gekomen”, zei Manfred in een telefoongesprek. “Ik denk dat het een dimensie aan hem heeft toegevoegd die erg aantrekkelijk is.”

MLB toonde voorafgaand aan de play-offs 113 buitenreclame in Tokio. Ohtani’s eerste postseason-serie zorgde vervolgens voor een recordaantal kijkers in zijn thuisland. Game 5 van de National League Division Series – waarin Yu Darvish het opnam tegen Yoshinobu Yamamoto in de allereerste postseason-wedstrijd van in Japan geboren startende werpers – werd de meest bekeken MLB-postseason-wedstrijd ooit in Japan, met 12,9 miljoen kijkers. Nog eens 7,5 miljoen keken in eigen land, volgens gegevens van MLB. Game 1 van de NL Championship Series trok gemiddeld 20,6 miljoen kijkers in de VS en Japan samen, terwijl Ohtani’s thuisland 12,1 miljoen kijkers opleverde.

Kijkcijfers in Japan voor de rest van de NLCS zijn nog niet beschikbaar omdat de games via de kabel werden uitgezonden in plaats van via de ether. Maar alleen al naar Amerikaanse gemiddelden was het de meest bekeken LCS-ronde in zeven jaar. Ohtani – het onderwerp van een veelgebruikte Fox-grafiek die liet zien wanneer hij weer aan de beurt zou zijn en die overal in X werd gememoriseerd – was daarvoor de drijvende kracht.

Manfred ziet deze World Series – waarin niet alleen Ohtani, maar ook Betts, Freeman, Aaron Judge, Juan Soto en Gerrit Cole in twee van de meest prominente franchises van de sport spelen – als “een kans voor ons om zowel nationaal als internationaal te groeien.” Hij hoopt dat zijn sterrenmacht de regio’s zal overstijgen.

“Ik denk dat de belangrijkste inspanning die we nu leveren, is proberen ons spel nationaler te maken”, zei Manfred. “De manier waarop onze game wordt gerapporteerd, vooral aan de uitzendkant, zijn de regionale sportnetwerken – lokaal, lokaal, lokaal. En ik denk dat de combinatie van twee iconische franchises, geweldige spelers … ons de kans biedt om uit te breken hiervan: ‘Ze zijn geïnteresseerd in New York’ en ‘Ze zijn geïnteresseerd in LA’ en komen in een modus waarin ze overal in de Verenigde Staten geïnteresseerd zijn.

DE ONTWUIKKERS TEKENEN Ohtani met de gedachte dat het koppelen van zijn bekendheid aan hun merk een zegen zou zijn voor hun bedrijf, het type dat een garantie van $ 700 miljoen praktisch zou kunnen maken. Maar hun projecties, aldus CEO Stan Kasten, “bleek jammerlijk conservatief te zijn.” De Dodgers hebben dit jaar sponsorovereenkomsten aangekondigd met elf verschillende Japanse bedrijven. Twee Ohtani-bobblehead-weggeefacties zorgden ervoor dat fans zich tot 10 uur voor de eerste bal buiten hun honkbalveld opstelden. Japanse rondleidingen door het Dodger Stadium – een toevoeging van twee keer per dag, vier dagen per week dit seizoen – gaven nooit op.

Ze onderschatten al die elementen. Ze konden een ander niet doorgronden.

‘Eén ding dat ons heeft geholpen, wat ik niet had kunnen voorspellen,’ zei Kasten, ‘was de muur die viel toen we die eerste paar dagen in Korea doorkwamen.’

Wat begon met ESPN en The Los Angeles Times die informeerden naar overboekingen die vanaf Ohtani’s bankrekening naar een offshore bookmaker waren verzonden terwijl de Dodgers in maart hun seizoen in Zuid-Korea openden, eindigde met zijn oude tolk, Ippei Mizuhara, die toegaf bijna $ 17 miljoen te hebben gestolen om te betalen van een reeks gokschulden af. In de nasleep van het ontslag van Mizuhara, die sindsdien schuldig heeft gepleit aan beschuldigingen van bank- en belastingfraude, sprak Dodgers-manager Dave Roberts over hoe het verwijderen van zo’n altijd aanwezige ‘buffer’ de communicatielijnen met Ohtani zou openen en hem misschien zou helpen. boeiender worden.

De volgende zeven maanden brachten dat duidelijk naar voren.

“We hebben de persoonlijkheid die hij was en het vrolijke karakter dat hij was nog niet helemaal kunnen ervaren en benutten. Dat kwam pas naar buiten nadat we die vreselijke eerste dag in Korea hadden doorstaan”, zei Kasten. . “Toen dat eenmaal uitkwam, en toen we beter begrepen wie hij is, en hij beter begreep wie wij zijn, en dat we allemaal voor elkaar aan het trekken waren, denk ik dat dat hem gewoon heeft opengesteld.”

Al vroeg waren er groeipijnen.

Ze manifesteerden zich in een hogere hefboomwerking. Ohtani sloot april af met zeven hits in 38 bij-knuppels met lopers in scoringspositie. En ondanks het plaatsen van mythische cijfers, verbleekten zijn prestaties in puntenscoringssituaties merkbaar in vergelijking met de eerste vijf maanden van het seizoen. Eind augustus was Ohtani’s OPS met lopers in scoringspositie, .682, meer dan 300 punten lager dan in het algemeen.

“Ik denk dat ik aan het begin van het seizoen een heel sterk verlangen had om zo snel mogelijk bij het team te passen”, legde Ohtani via een tolk uit. “En ik denk dat dat een beetje in mijn slagbeurten lekte. Naarmate het seizoen vorderde en naarmate we in de tweede helft kwamen, had ik het gevoel dat ik meer van mijn slagbeurten had.”

ALS DE STAKES Terwijl hij in een divisierace aan het einde van het seizoen aan de slag ging, geloven degenen die een clubhuis delen met Ohtani dat de nadering van de play-offhonkbal hem verlevendigde.

Op de avond dat hij zijn eerste ‘postseason’-optreden behaalde en mede-oprichter werd van de 50/50 club, zette Ohtani een van de beste single-game-prestaties uit de geschiedenis neer, waarbij hij 6-uit-6 sloeg met drie homeruns, 10 RBI’s en twee gestolen honken. in Miami op 19 september. Het markeerde het begin van een periode van tien wedstrijden, waarin hij 12-uit-14 sloeg met lopers in scoringspositie.

Ohtani sloot zijn reguliere seizoen af ​​met vier slaggemiddelde punten achter een Triple Crown en sloeg .310 met 54 homeruns, 130 RBI’s en 59 gestolen honken, waarmee hij alles behalve de allereerste MVP voor een fulltime design hitter verzekerde. En toen oktober eenmaal aanbrak, verdwenen de zorgen over de manier waarop Ohtani met de druk van zijn eerste ‘postseason’ zou kunnen omgaan snel.

“Het voelt nooit alsof er geen moment te groot of te klein is”, zei Dodgers derde honkman Max Muncy. “Als hij in de box stapt, heb je het gevoel dat hij iets speciaals gaat doen. Meestal stelt hij niet teleur. Hij is ongelooflijk.”

Ohtani’s tweede ‘postseason’-slagbeurt, vroeg in Game 1 van de National League Division Series, deed Dodger Stadium opschudden. Zijn 31e, laat in Game 3 van de volgende ronde, liet een volgepakt Citi Field verbijsterd achter. De tijd tussen deze twee gevallen – een hittezoekende raket over de omheining rechts in het midden van het veld in Los Angeles en een torenhoge aandrijving die ver boven de foutpaal in het rechtsveld in New York zeilde – zorgde voor een bizarre combinatie.

Ohtani had een groot deel van de zomer besteed aan het afweren van zorgen over zijn vermogen om op de belangrijkste momenten van een game te produceren. Nu gebeurde het tegenovergestelde. De laatste homerun maakte hem de eerste speler uit het expansietijdperk die maar liefst 17 hits verzamelde in een periode van 20 beurten met lopers in scoringspositie. Op dat moment was hij opmerkelijk genoeg ook hitloos in 22 ‘postseason’-slagbeurten, waarbij niemand op de honken stond.

Ohtani verklaarde voortdurend dat zijn aanpak – bedoeld om zoveel mogelijk schade aan te richten, ongeacht de situatie – niet had gewankeld. Op een gegeven moment schreef hij het toe aan een anomalie. Maar Freeman bezorgde hem toch verdriet. En dus sloeg Ohtani de volgende middag, in Game 4 van de NL Championship Series, een leadoff homerun – uiteraard met niemand op de honken – en wees in de richting van Freeman voordat hij aan zijn draf rond de honken begon.

Sommige spelers van de Dodgers huilden.

“Hij heeft een veel grotere persoonlijkheid dan wij allemaal hadden verwacht”, zei Enrique Hernández, klusjesman van Dodgers. “Hij houdt ervan om veel grapjes te maken. Hij houdt ervan om plezier te hebben. Hij heeft een kinderlijke energie, wat geweldig is. Ik denk dat hij daardoor los kan komen van het feit dat er een enorme druk op zijn schouders rust, want dat is wat hij doet.” komt niet alleen doordat je de beste speler in het spel bent, maar mogelijk ook de beste ooit.”

Gedurende deze week, in de lege ruimte tussen een overwinning en de start van een langverwachte World Series, hebben clips van Ohtani in feestvreugde voortdurend de digitale platforms bevolkt. En of het nu gaat om het overgieten met champagne door Jack Flaherty, het ruilen van bier met Roberts of het speels kastijden van anderen vanwege hun nuchterheid: Ohtani’s jubelstemming is opvallend. Ze onthullen een man die niet alleen geniet van zijn eerste voorproefje van het naseizoen, maar zich er ook in koestert.

“We hebben zijn emoties in de loop van het jaar zien groeien”, zei Dodgers-reliever Alex Vesia. “Het is gewoon dat hij steeds meer zichzelf wordt en dat hij zich op zijn gemak voelt om dat te laten zien.”

Misschien is het nu – in een spraakmakend team van sterren, binnen de intensiteit van het honkbal van eind oktober, in een tijd waarin de MLB kwijlt over het potentieel van zijn grootste headliner op zijn grootste podium – dat Ohtani’s ware zelf naar voren is gekomen.

“Hij is, denk ik, in de loop van het seizoen geworden wie hij intrinsiek is”, zei Roberts. “Hij is erg geïsoleerd, erg stil, blijft op zichzelf, privé. Maar ik denk wel dat hij van nature een maf persoon is. Hij houdt van plezier. Hij is een waanzinnig goede concurrent. Dus ik denk dat als hij mensen plezier ziet hebben, zich vermaken Ik denk dat we daar in de loop van het seizoen meer van hebben gezien. Ik denk dat dat een goede zaak voor hem is, omdat het eerlijk is. En ik denk dat het goed is voor onze spelers om dat te zien: ‘Man, deze man is niet zomaar een robot. Hij is als een echt persoon met emoties.'”