Presidentsverkiezingen hebben altijd een doorsijpeleffect voor staten, maar Minnesota heeft nog nooit een grotere potentiële verandering in de deelstaatregering gezien dan bij deze verkiezingen. Als vice-president Kamala Harris wint, wordt gouverneur Tim Walz vice-president en krijgt Minnesota een nieuwe gouverneur, de huidige luitenant-gouverneur Peggy Flanagan.

Walz probeert de derde vice-president van Minnesota te worden, iets dat in gang is gezet door zijn zomerselectie door Harris als haar running mate.

Maar deze week staan ​​Walz twee heel verschillende scenario’s te wachten; hij zou óf in positie kunnen komen om op 20 januari te worden beëdigd als vice-president, óf hij zou kunnen terugkeren naar Minnesota om zijn tweede termijn af te ronden – en te beslissen over een derde termijn – mocht Donald Trump de verkiezingen winnen.

Afhankelijk van wat er gebeurt in de wetgevende races, zou Walz opnieuw een DFL-trifecta kunnen leiden met volledige partijcontrole over de wetgeving. Of hij zou kunnen terugkeren naar de dagen van zijn eerste termijn met een verdeelde wetgevende macht.

Walz zou daarentegen een spel van vallende dominostenen kunnen ontketenen door af te treden als gouverneur en het ambt over te dragen aan Flanagan als de eerste vrouwelijke gouverneur van de staat en de eerste vrouwelijke Indiaanse gouverneur in de VS. De beëdiging van Flanagan zou de beëdiging van de senaatspresident veroorzaken Bobby Joe Champion als luitenant-gouverneur en, afhankelijk van de timing van Walz’ aftreden, leiden tot een speciale verkiezing voor Champion’s zetel in het noorden van Minneapolis en de Senaat in het centrum.

Timing is cruciaal, want als de DFL een speciale Senaatsverkiezing in District 45 wint, kunnen de hierboven beschreven dominostenen de Senaat met 33-33 gelijk laten, totdat die speciale verkiezing is afgelopen. Walz zou mogelijk kunnen wachten tot nadat de wetgevende macht op 14 januari bijeen is gekomen om de Senaat toe te staan ​​zich met een DFL-meerderheid te organiseren voordat Champion zelf aftreedt.

Gevestigde partijen veilig, maar hoe zal het Congres eruit zien?

Bij de verkiezingen van dinsdag staat de controle over het Congres op het spel, met de grote mogelijkheid van een historische ‘dubbele draai’. Dat zou betekenen dat de Republikeinen de controle over het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden zouden verliezen en dat de Democraten de controle over de Amerikaanse Senaat zouden verliezen.

Een dubbele draai zou betekenen dat de volgende Amerikaanse president te maken krijgt met een verdeeld Congres, iets dat president Biden heeft belemmerd toen de Democraten in 2022 het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden verloren, wat zijn vermogen om zijn agenda vooruit te helpen schaadde.

De meerderheid van de Democraten in de Senaat is functioneel met 51-49, terwijl de marge van de Republikeinen in het Huis eveneens klein is. De Democraten moeten al hun zetels behouden en er nog vijf winnen om de controle over de Kamer over te nemen.

Dat is geen gegeven, maar het ligt wel binnen het bereik van de partij. Een Cook Political Report-analyse van de races in het Amerikaanse Huis en de Amerikaanse Senaat die vrijdag werd vrijgegeven, voorspelde een winst van de Republikeinse Partij van tussen de twee en vijf zetels in de Amerikaanse Senaat, wat hen een meerderheid van tussen de 51 en 54 zetels zou opleveren.

Terwijl de Democratische senator Amy Klobuchar goed gepositioneerd is om Republikeinse uitdager Royce White te verslaan, zou een omslag in de Senaat haar, en senator Tina Smith, in de minderheid doen belanden, waardoor hun politieke invloed zou afnemen.

In het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden voorspelde het Cook Political Report een breder scala aan mogelijke resultaten – van een Republikeinse winst van vijf tot een Democratische winst van tien zetels, wat de partij een meerderheid van 224 tegen 211 opleverde.

Een omkering van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden zou de kansen van Donald Trump om de wetgevende prioriteiten door te drukken schaden als hij het Witte Huis terugwint. Het zou ook de leden van het Republikeinse Huis van Minnesota tot de minderheid degraderen, inclusief vertegenwoordiger Tom Emmer, die als GOP-zweep fungeert.

De zittende leden van het Minnesota House hebben allemaal de voorkeur om te winnen en voormalig staats-senator Kelly Morrison, een democraat, heeft een voorsprong op Republikeinse rivaal Tad Jude in de race om de derde plaats.^rd Districtszetel die zal worden vrijgemaakt door de aftredende vertegenwoordiger Dean Phillips.

Het Cook Political Report voorspelde ook dat de Democraten een betere kans hebben om de 2 van Rep. Angie Craig te behouden^nl Districtszetel, waardoor de rating van die zetel wordt verschoven van ‘mager democratisch’ naar ‘waarschijnlijk democratisch’.

Trifecta staat op het spel

Sinds het behalen van de meerderheid bij de verkiezingen van 2018 heeft de DFL-caucus het Minnesota House gecontroleerd. Bij die verkiezingen werd de Republikeinse meerderheid van twintig zetels omgedraaid en kreeg de DFL een eigen meerderheid van zestien zetels, die ze na de verkiezingen van 2020 en 2022 zag krimpen tot zes.

Maar het verschil tussen de verkiezingen van 2018 en 2020 en de nasleep van de verkiezingen van 2022 is dat de DFL de meerderheid in de Senaat won en daarmee de eerste DFL-trifecta in tien jaar tijd creëerde: Huis, Senaat en Gouverneur. De wetgevingsagenda van die trifecta is bekend met ingrijpende wetgeving, waaronder betaald gezinsverlof, wapenveiligheidsmaatregelen, een uitgebreide kinderbelastingkorting, universele schoolmaaltijden, abortusrechten en meer.

Bij deze verkiezingen zijn zowel het Huis van Afgevaardigden als de Senaat in het geding – het Huis met alle 134 zetels op het stembiljet en de Senaat met één enkele speciale verkiezing, maar met een gedeelde Senaat van 33-33. De partij die de 45e race om het Senaatsdistrict wint, controleert de komende twee jaar de Senaat.

Ondanks de omvang van de House-races is slechts een handjevol echt competitief, waarbij de meeste aandacht en geld zich op een tiental concentreert. De rekensom is eenvoudig: als de Republikeinse Partij vier zetels behaalt, controleert zij het Huis, als zij drie zetels wint, is de partij gelijk, en als de DFL zoveel omzet voorkomt, blijft zij de baas.

Stemmaatregel voor het hele land

Een grondwetswijziging op de stemming over de hele staat biedt een aantal eigenaardigheden die kiezers in verwarring kunnen brengen. Omdat het een maatregel zou verlengen die in 1988 werd goedgekeurd en waarbij 40% van de loterijopbrengsten wordt besteed aan het Environmental and Natural Resources Trust Fund, zouden sommige kiezers kunnen denken dat ze al over de kwestie hebben gestemd.

Bovendien is het uitbrengen van een stem over de maatregel, vanwege de manier waarop de grondwet van Minnesota de amendementen regelt, hetzelfde als nee stemmen. Dat komt omdat amendementen een meerderheid moeten krijgen van de kiezers die aan de verkiezingen deelnemen, en niet slechts een meerderheid van degenen die over het amendement zelf stemmen.

Supporters proberen er daarom voor te zorgen dat kiezers zich in een druk verkiezingsjaar bewust zijn van de kwestie en weten dat ze ja moeten stemmen als ze de beste kans op winst willen maken. Toen het tijdens dezelfde verkiezing werd aangenomen waarin de loterij zelf werd opgericht, kreeg het 81% van de uitgebrachte stemmen op het amendement zelf en 77% van het totale aantal stemmen bij die verkiezingen.

Het fonds heeft sinds de eerste financieringsronde in 1991 1 miljard dollar opgehaald voor projecten variërend van de aanleg van paden tot onderzoek naar invasieve soorten.

Steminitiatieven in Minneapolis en St. Paul

In Minneapolis zullen de kiezers worden gevraagd een verhoging van de heffing voor openbare scholen in Minneapolis goed te keuren. Het district vraagt ​​om een ​​verhoging van de technologieheffing met 20 miljoen dollar. Als de wet wordt aangenomen, zouden de kiezers de huidige heffing de komende tien jaar met 20 miljoen dollar verhogen tot een totaal van 38 miljoen dollar.

Schoolfunctionarissen zeggen dat de oorspronkelijke heffing niet alle technologie-uitgaven van het district dekt en dat het district in het verleden geld uit de algemene middelen heeft gehaald om dat te compenseren. Met een uitgebreide belasting zegt het district dat het de dollars uit het algemene fonds die anders voor technologie worden gebruikt, voor andere doeleinden kan gebruiken, waaronder operaties. Indien goedgekeurd, zouden de belastingen op een huis van $ 350.000 $ 96 per jaar verhogen.

In een Q&A met MinnPost eerder dit jaar zei hoofdinspecteur Lisa Sayles-Adams: “Ik kan niet genoeg praten over de stemvraag over de technologieheffing”, en merkte op dat dit een “groot deel” zal uitmaken van de begrotingsstrategie van het district.

In St. Paul kijken kiezers naar twee stemvragen. Eén daarvan is de goedkeuring van de mogelijkheid van de burgemeester om een ​​belasting op vroege kinderopvang in te voeren, die kan oplopen tot 20 miljoen dollar per jaar. Dit zou in tien jaar tijd in totaal 110 miljoen dollar kunnen bedragen. De burgemeester heeft echter gezegd dat hij deze belasting niet zal toepassen, zelfs niet als de kiezers ermee instemmen hem daartoe de bevoegdheid te geven.

Ook in St. Paul overwegen de kiezers een referendum dat een einde zou maken aan de St. Paul-verkiezingen in het oneven jaar en die verkiezingen naar de even jaren zou verplaatsen. Het idee is dat dit meer kiezers zou aantrekken tijdens jaren met een hogere opkomst, terwijl ook een deel van de stadsuitgaven in verband met verkiezingen buiten het jaar zou worden geëlimineerd.

Maar deze tweede vraag heeft ook weerstand gekregen. Vrijdag heeft een coalitie van gekozen functionarissen, geloofs-, arbeids-, stemrecht- en gemeenschapsvoorvechters er bij de inwoners van Sint-Paulus op aangedrongen om bij de stemming in november ‘nee’ te stemmen op stadsvraag 1 en stadsvraag 2. Tegenstanders van de eerste vraag komen grotendeels overeen met de gevoelens van de burgemeester. Zij verzetten zich tegen de tweede stemvraag omdat, onder de huidige staatswet, het voorstel om deze verkiezingen naar even jaren te verplaatsen het stemmen met gerangschikte keuze zou elimineren. Ze zeggen ook dat dit de focus van deze verkiezingen op lokale kwesties zou verwateren.

Hooggerechtshof van de staat

Toen gouverneur Tim Walz een jaar geleden twee benoemingen deed bij het Hooggerechtshof van de staat, organiseerde hij ook twee verkiezingen voor het hoogste gerechtshof van de staat. Het tijdstip waarop hij rechter Natalie Hudson promoveerde tot opperrechter en zijn hoofdadvocaat Karl Procaccini tot advocaat-generaal, betekende dat beiden bij deze verkiezingen met kiezers te maken zouden krijgen.

Stephen A. Emery daagt Hudson uit en Matthew R. Hanson heeft een klacht ingediend tegen Procaccini. Noch de Hanson- noch de Emery-campagnes hebben campagnefinancieringsrapporten ingediend bij de staat Campaign Finance Board, wat betekent dat ze geen activiteit hebben.

De derde rechter op het stembiljet is Anne McKeig, zonder tegenstand. Herhaalde uitdager Michelle MacDonald, die momenteel is geschorst als advocaat, mocht geen klacht indienen tegen McKeig en haar beroep bij het Hooggerechtshof van de staat werd afgewezen door een panel van speciale rechters.

De geschiedenis zou het gebrek aan uitdagers kunnen verklaren. Herbert Kritzer, emeritus hoogleraar aan de rechtenfaculteit van de Universiteit van Minnesota, die uitgebreid heeft geschreven over rechterlijke selectie in de VS, heeft ontdekt dat er sinds 1946 geen rechter van het Hooggerechtshof meer heeft verloren, en dat historici terug moeten naar 1916 om een ​​andere rechter te vinden. komende nederlaag. De gedragscode voor gerechtelijk gedrag maakt campagnes tegen zittende machthebbers ook lastig, omdat het kandidaten ervan weerhoudt rechtstreeks geld in te zamelen of standpunten in te nemen over kwesties die bij hun verkiezing voor de rechter zouden kunnen komen.

Verwant