Artikel inhoud

De stemmen zijn geteld, de champagne is gedronken en er is een nieuw hoofdstuk in de politieke geschiedenis van New Brunswick geschreven.

Artikel inhoud

In de nasleep van de verkiezingen van maandagavond worden de drie belangrijkste partijen geconfronteerd met zeer verschillende uitdagingen, vragen en realiteiten.

Hier is een blik op elk.

Liberalen

Ze zijn aan de macht gekatapulteerd met 31 zetels, comfortabel ten noorden van de 25 die nodig zijn voor een meerderheidsregering, na zes jaar progressief conservatief bewind onder Blaine Higgs.

De baanbrekende overwinning van kandidaat-premier Susan Holt heeft haar naar de grootste stoel gedreven; zij zal de eerste vrouw in deze provincie zijn die deze provincie bewoont.

Sprekend op het Crowne Plaza in Fredericton, nadat ze was lastiggevallen door een steeds groter wordende groep supporters, vertelde Holt aan verslaggevers dat ze door de jaren heen angstvallig had toegekeken hoe kiezers in andere provincies vrouwelijke premiers kozen en een historische mijlpaal ‘aanvinkten’.

Ze zei dat ze moeite had om te verwerken dat ze dat plafond hier heeft vernield.

Holt noemde de overwinning van haar partij een “signaal voor heel Canada”, zei Holt toen ze op de deur klopte: “New Brunswickers wilden graag gehoord worden.”

“Ze wilden iets delen met iemand die bereid was te luisteren naar de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd. We hebben veel persoonlijke verhalen aan de deur gehoord, veel tranen vergoten, veel Kleenex gewisseld tussen kandidaten en anderen. Het was verrassend hoeveel mensen met ons wilden delen… en het was voor mij een duidelijk teken dat mensen het gevoel hadden dat de overheid niet voor hen zorgde.”

Ze beloofde “de macht terug te geven aan het volk, om uit het ambt te stappen, om uit de bureaucratische structuren te stappen” in Fredericton, en om voor iedereen te regeren, inclusief de kiezers in de 18 ritten die kandidaten van andere partijen kozen. Ze beloofde ook dat haar regering niet zal vervallen in ‘partijdige gewoonten’ en dat ze de zaken die niet rood zijn geworden, niet zal ‘verwaarlozen’.

Artikel inhoud

Artikel inhoud

Gezien het resultaat is het duidelijk dat veel kiezers luisterden naar de berichten die Holt en haar team stuurden.

De uitdaging zal nu zijn om te leveren wat is beloofd.

Op de vraag wat ze als eerste gaat doen, zei Holt dat ze een paar dingen die ze tijdens de campagne had beloofd, snel zal implementeren, waaronder het afschaffen van de provinciale belasting van 10 procent op de energierekening, het invoeren van een huurplafond ‘zo snel mogelijk’ en het verwijderen van de door Higgs opgelegde koolstofbrandstofregelaar, die bij de benzinepompen ongeveer vijf cent per liter zal besparen.

Maar dat zijn slechts drie van de honderd beloften die de liberalen tijdens hun campagne hebben gedaan. Het is duidelijk dat veel daarvan tijd zullen vergen, zoals de belofte om tegen 2028 in de hele provincie minstens dertig samenwerkende gezondheidsklinieken te creëren.

De liberalen beweerden ook herhaaldelijk dat ze hun beloften zouden kunnen nakomen en tegelijkertijd de begroting in evenwicht zouden kunnen brengen; of dat stand houdt in het koude daglicht valt nog te bezien.

Maar voorlopig mag Holt – net als iedere andere nieuwe leider – genieten van een politieke huwelijksreis, en krijgt hij de tijd om zich te vestigen in Chancery Place, de boeken eens goed te bekijken en haar agenda in kaart te brengen.

Eén ding krijgt ze niet veel tijd om te beslissen wie er in haar kabinet komt.

Deze beslissingen zullen binnen enkele weken worden genomen en zullen onvermijdelijk een aantal van haar MLA’s uitsluiten.

Het managen van verwachtingen en ego’s is een cruciaal onderdeel van het werk van een premier, en de liberale caucus zal de eerste groep zijn waar Holt precies dat zal moeten doen.

Progressieve Conservatieven

Het bod van Higgs om de eerste premier van New Brunswick voor drie termijnen in bijna dertig jaar te worden, ging in vlammen op.

Artikel inhoud

Het enige wat de 70-jarige nu nog moet doen, is zijn bureau opruimen, formeel aftreden als leider en genieten van zijn pensioen. Hoewel hij niet ter plekke ontslag nam na de mishandeling van maandagavond, heeft Higgs geen andere keus.

Hij heeft niet eens een zitplaats.

Als hij op welke manier dan ook probeert rond te blijven hangen, wordt hij snel de deur gewezen. Zijn toespraak over het voeren van ‘gesprekken’ met familie en vrienden in de komende dagen was een vriendelijke manier om te zeggen dat hij een paar dagen de tijd zou nemen om zijn politieke zaken af ​​te ronden.

De pc’s zijn nu op weg naar een interne strijd om controle. De progressieve vleugel van de partij, die vorig jaar tevergeefs probeerde Higgs uit de kast te halen, en die deze stemming mogelijk heeft uitgesteld, zal nu op het verlies van de partij inspelen. Ze zullen beweren dat de kiezers gesproken hebben, dat ze de verdeeldheid zaaiende, akelige aanvalspolitiek in Amerikaanse stijl van buitenstaander Steve Outhouse van harte hebben afgewezen, en dat het al lang geleden tijd is om terug te keren naar het midden van het politieke spectrum.

Hoe vervelend kan dit gevecht worden?

“Hé @johnwilliston2 en @MarcSavoie91879, bedankt voor het telefoontje van 01.00 uur dat ik mezelf moest gaan neuken. Blijf stijlvol, jongens”, schreef partijvoorzitter Erika Hachey dinsdagochtend op X.

Williston en Savoie zijn twee van de twintig PCNB-presidenten die tevergeefs probeerden Higgs eruit te duwen, en die stopten toen het mislukte. In een e-mail zei Williston dat hij “Ik heb zoiets nooit tegen Erika gezegd.’

Hun gevoelens weerspiegelen echter waar veel andere progressieven in de partij privé over hebben gemopperd: waar Higgs de partij naartoe heeft gebracht en hoe hij weigerde te overleggen met PCNB-leden met een kaart, of met partijbestuurders die niet bepaald op één lijn stonden met zijn filosofieën. . De pc’s hielden nooit een beleidsconventie terwijl Higgs de leiding had.

Artikel inhoud

De jaarlijkse algemene vergadering van de partij, die twee jaar is uitgesteld, zal binnen enkele weken plaatsvinden. Elke poging om dit verder uit te stellen zal waarschijnlijk op felle weerstand stuiten; Hachey heeft de niet benijdenswaardige taak om geconfronteerd te worden met een lidmaatschap met veel ongemakkelijke vragen over wat er daarna komt en wie de leiding zou moeten hebben – inclusief zij.

Uiteindelijk werd het uiteenvallen van de partij veroorzaakt door Higgs.

Zijn top-down, ‘take-no-prisoners’ leiderschapsstijl, en zijn besluit om de partij verder in het sociale conservatisme te duwen – denk bijvoorbeeld aan Policy 713 – leidden tot een uittocht van de meeste van zijn progressieve en meest ervaren MLA’s, lang vóór maandagavond.

En dat kostte Higgs veel; de pc’s verloren verschillende zetels die voorheen als veilig werden beschouwd.

Fort Saint John is ingestort en in de baai van Fundy terechtgekomen. Moncton werd overweldigend rood. Er waren zelfs een paar belangrijke liberale pickups in Fredericton, die traditioneel voor het grootste deel pc stemmen.

Het bleek dat de loyaliteit die herhaaldelijk aan de PC MLA’s werd betoond tijdens die betogingen meer te maken had met wie de lokale kiezers vertegenwoordigde dan met welke partij zij vertegenwoordigden.

Higgs’ veelbesproken onwil om te luisteren naar iedereen die het niet met hem eens was – of naar iemand buiten een kleine kring onder leiding van zijn vrouw Marcia en een handvol belangrijke adviseurs – speelde ook duidelijk een rol bij zijn overlijden.

Van de zes PC Policy 713-rebellen ging Higgs slechts met één om de tafel zitten, Daniel Allain, die toch besloot de verkiezingen uit te stellen, zelfs nadat hij brood had gebroken met zijn baas. De anderen wilden met Higgs praten, maar dan als groep. Hij weigerde en zei dat hij alleen één-op-één-bijeenkomsten zou organiseren – een voor de hand liggende truc om de dissidenten te verdelen en te veroveren.

Artikel inhoud

Een van de rebellen, de inmiddels gepensioneerde Ross Wetmore, gaf zijn mening over de verkiezingen en vatte misschien samen waarom het zo mis ging voor zijn voormalige baas.

“Het enige dat nodig zou zijn geweest, was dat Higgs met ons zessen had zitten praten”, schreef hij op Facebook.

Wie de partijleiding zou kunnen overnemen, zelfs in de tussentijd, is onduidelijk. Van de zestien PC MLA’s zijn er geen voor de hand liggende kanshebbers die erop zouden aandringen de partij terug naar het centrum te slepen.

Groenen

David Coons droom van een “veld van Groene MLA’s” veranderde maandagavond in een nachtmerrie met twee zetels.

Hoewel een groot deel van Coons politieke grafschrift ongetwijfeld (en terecht) gericht zal zijn op zijn doorbraak in 2014, die hem de eerste Groene MLA van New Brunswick maakte, is hij er nu niet in geslaagd de aanwezigheid van zijn partij in de wetgevende macht uit te breiden in twee opeenvolgende verkiezingen.

Sterker nog, hij heeft terrein verloren.

Na zijn overwinning in 2014 werden in 2018 nog twee Groenen gekozen: Megan Mitton en Kevin Arseneau. In 2020 hield het trio stand, maar kon het niet uitbreiden.

Deze keer? Arseneau is weg, dus het zijn alleen Coon en Mitton.

Terwijl hij een dapper gezicht opzette en duidelijk genoot van het feit dat Higgs niet langer premier is, was Coon maandagavond een beetje plat. En dat is redelijk; Het begint misschien tot de aanstaande 68-jarige te dagen dat hij het feest zo ver mogelijk heeft gebracht.

Coon zei dat hij ernaar uitkijkt om de kiezers in Fredericton-Lincoln te vertegenwoordigen, en dat is ongetwijfeld waar. Hij is altijd een sterke man uit het kiesdistrict geweest en is nog nooit in de buurt van een nederlaag gekomen.

Artikel inhoud

Maar nu wordt hij geconfronteerd met een aantal zeer lastige vragen.

Blijft hij nog een keer proberen, of is het tijd om met pensioen te gaan? Als hij blijft, is het dan tijd om de leiding over te dragen aan Mitton, een veel jonger en frisser gezicht? En welke honger heeft hij werkelijk om opnieuw naar de zijlijn van de wetgevende macht te worden gedegradeerd, zonder enige invloed op waar de liberalen besluiten New Brunswick naartoe te brengen?

Strategisch gezien liet Coon de bal al vroeg in de campagne vallen toen hij onthulde dat hij een lijst met eisen aan het opstellen was voor de liberalen als ze geen meerderheid zouden behalen en de steun van zijn partij nodig hadden om te regeren. Die bekentenis moedigde Holt aan en offerde alle onderhandelingsmacht die Coon had kunnen hebben op, omdat hij ook had verklaard dat hij niet in een politiek bed met de pc’s zou stappen zolang Higgs de leiding had.

Nu is al dat gehijg en puffen niet meer aan de orde, en waar het gezelschap vanaf hier naartoe gaat – en hoe lang Coon van plan is te blijven – is zeer onduidelijk.

Artikel inhoud