In een interview met The Breakfast Club werd gast Machine Gun Kelly — over de recente dood van zijn vriend Mac Miller door een overdosis — geconfronteerd met zijn eigen drugsgebruik.

Enkele seconden lang zei hij niets. Het was duidelijk dat hij erover nadacht voordat hij antwoordde.

Dit is een deel van wat hij zei.

“De realiteit van situaties is — je kunt niet verwachten, als wereld, dat je mensen constant kapotmaakt, en niet verwachten dat ze een soort ontsnapping willen. Ik heb geen moeder die ik kan bellen, ik heb geen vader die ik kan bellen —, mijn tante, die het laatste was wat ik had, is weg. Ik heb een negenjarige die ik kan bellen en al mijn spullen kan toevertrouwen… Ik heb dat op een negenjarige gelegd”

Dit is wat ik gehoord heb.

Als ik in wezen alleen ben op deze wereld, als niemand mijn problemen kan oplossen — en ik al helemaal niet, laat me ze dan op de best mogelijke manier aanpakken. De manier waarop ik ermee om kan gaan. Drugs gebruiken als ontsnapping betekent dat ik voor mezelf kan zorgen — mijn behoeften, zonder iets van anderen te verwachten of die leegte op een nog slechtere manier te verwerken.

…

Ervan uitgaande dat ik hem heb begrepen, kan ik de logica volgen, want dat is wat ik de laatste tijd ook heb gedacht: is het gedrag dat ik verslavend of ongezond vind de moeite waard als het betekent dat ik minder op anderen hoef te vertrouwen?

In tegenstelling tot MGK zijn drugs niet mijn probleem. Ze trekken me gewoon niet.

Nee, de andere nacht, toen ik in bed lag en naar de muur staarde, stelde ik mij een andere versie van mijn leven voor.

Eentje waarbij ik niet te snel met mijn moeder aan de telefoon praat, in de verwachting dat ze me vertelt dat ze moet gaan. Of waarbij ik me niet afvraag of mijn pas volwassen dochter, die een vol leven heeft, me uitnodigt om tijd met haar door te brengen omdat ze dat wil of omdat ze medelijden met me heeft.

Ik breng veel tijd alleen door, en dat is niet bepaald mijn eigen keuze.

Ik heb een tijdje geleden een einde gemaakt aan mijn huwelijk, deels omdat ik het vervelend vond om op zes uur rijden van mijn familie te moeten wonen, zonder plannen om dingen te veranderen. Uiteindelijk ben ik toch in de stad gebleven waar ik woonde, omdat ik mijn kinderen niet bij hun vader weg zou willen halen.

Hij moedigde me aan om vrienden te maken en hier meer van mijn leven te maken, in plaats van me druk te maken over het idee om te verhuizen. Hij dacht dat het zou helpen.

Misschien dacht ik, waarom zou ik hier wortels schieten als ik hier niet wil zijn? Maar als dat waar is, dan veranderde die manier van denken toen ik single werd en wist dat ik hier hechte connecties nodig zou hebben.

Jarenlang heb ik geprobeerd om losse vriendschappen te versterken, maar zonder succes. Voor daten word ik soms wel eens gevraagd, of ik kan wel zien of iemand interesse in me heeft, maar het zijn gewoon niet de mensen waar ik interesse in heb. Ik geniet eigenlijk van het gezelschap van de meeste mensen, maar als INFJ/Fearful Avoidant-type heb ik met weinigen een diepe connectie.

En hoewel ik weet dat er mensen in mijn leven zijn — zoals mijn moeder en dochter — die van mij houden en genieten van mijn gezelschap, heeft het proberen te voorzien in mijn behoefte aan emotionele steun via familie of vrienden (toen ik die nog had) het ontbreken van een romantische relatie of een beste vriend niet goedgemaakt.

Dus om het gemis van die relaties goed te maken, lag ik daar en stelde me een andere versie van mijn leven voor. Wat dacht je van daten met, laten we zeggen, drie mannen, in plaats van te proberen een single relatie te beginnen? In de loop der jaren heb ik mannen ontmoet die ik aantrekkelijk vond, maar die ik meed omdat ik geen toekomst met ze zag. Wat als ik dat niet hoefde te doen? Wat als ik gewoon van het heden genoot — en niets van iemand verwachtte, mezelf incluis? “Dit werkt niet voor jou?” zei ik. Geen probleem. “Ik ben niet blij dat je weggaat, maar ik kom er wel overheen.” En hetzelfde geldt voor mij — misschien loopt het op zijn beloop en maak ik er een einde aan. Hij zou er wel overheen komen. En zo zou het gaan.

Misschien is het zo logisch; misschien ben ik niet gemaakt voor een relatie. Het grootste deel van mijn jeugd was ik de vriendin die nooit een vriendje had — met een onbewust mantra van “of ik doe ze pijn of ze doen mij pijn.” In plaats daarvan dagdroomde ik over mijn huidige crush (nog steeds) en hing ik posters op mijn muur van The Backstreet Boys. Ik flirtte liever voor aandacht — de kleine kick die ik ervan kreeg, en de manier waarop het niets betekende. Ik genoot van de imitatie-intimiteit van zoenen met een jongen, was opgelucht als er daarna niets werd verwacht, en was angstig als dat wel het geval was. Een proefrun voor slet zijn.

Als het leven daar even stil had kunnen staan, zonder de verwachting om van zoenen over te gaan op seks, denk ik dat ik nog wel even in die naïeve staat had kunnen blijven.

Terwijl ik bleef nadenken over een mentale uitbarsting, kwamen onvermijdelijk de gedachten van mijn familie naar boven die me zouden veroordelen. Ik voelde wat wrok opkomen en dacht aan de tekst van dit live-optreden van MGK (een excuus om het nog een keer te bekijken terwijl ik de tekst opschreef).

“Ik wil gewoon leven. Kan ik leven?.. Want dit is niet jouw leven. Dit is allemaal mijn sh$t, mijn sh$t, maak je geen zorgen over waar ik ben, met wie ik ben…”

Eerlijk gezegd, misschien interesseert het op dit moment niemand meer.

Op deze manier kon ik stoppen met het angstig vermijden en gewoon een kant kiezen door volledig vermijdend te worden.

Om redenen die niemand zal weten, zal ik minder behoeftig zijn en zal iedereen opgelucht zijn. Ze is tegenwoordig zo easy going, zullen ze zeggen. Ik weet niet wat er veranderd is, maar ze doet het beter dan ze in jaren heeft gedaan, zullen ze tegen elkaar zeggen.

Maar net als Harry die nacht na nacht voor The Mirror of Erised zit, weet ik niet zeker of mijn gedachten meer zijn dan een oefening in futiliteit. Als ik de moeite neem om iets te proberen, kan ik beter een andere actie ondernemen.

Actie voorbij gesprekstherapie

Terug naar het MGK-interview: de presentatoren vragen hem waarom hij niet naar therapie gaat.

MGK vertelt hen dat het voor hem niet normaal was om op te groeien, en dat hij er nu gewoon mee doorgaat en zich concentreert op zijn carrière.

Ze blijven MGK lastigvallen, waarbij hij op een gegeven moment grapt: “Waarom zou ik naar therapie gaan als ik jullie allemaal heb?” En hoewel hij een beetje geïrriteerd leek om in het nauw te worden gedreven – wat ik kan respecteren, wie vindt dat leuk – eindigt hij met te zeggen dat hij het advies van de gastheer over het zijn van een “vechter” zal opvolgen, niet alleen op andere gebieden van zijn leven, maar ook als het gaat om zijn verslaving.

Een paar jaar later vertelt hij in interviews als deze over zijn ervaringen met therapie. In dit geval gaat het om zijn frustratie over het feit dat hij voortdurend te horen krijgt: “Vertel me hoe je je voelt”, terwijl hij eigenlijk concrete hulp wil om zijn gedrag te corrigeren.

Opnieuw viel dit op omdat ik, als ik niet aan het fantaseren was over copingstrategieën, aan het nadenken was over wat mij zou kunnen helpen om de angstige en deprimerende gedachten die mijn eenzaamheid beïnvloeden, te beheersen.

Ruim tien jaar geleden nam ik deel aan een 14 weken durend programma om angststoornissen te behandelen. Dit programma werd aanbevolen door mijn arts, nadat ik last kreeg van paniekaanvallen.

Een keer moesten we rond een bureau zitten en onze gedachten van de ‘innerlijke criticus’ opschrijven. Terwijl we dat deden, liep een van de groepsleiders rond om te kijken hoe het met de mensen ging. Omdat ik zenuwachtig was, keek ik op als ze langs mensen liep, om te kijken hoe ze reageerde — er was niet veel te zien. Toen ze bij de mijne kwam, had ze echter een pijnlijke blik op haar gezicht, alsof mijn innerlijke criticus de prijs voor grootste eikel had gewonnen.

…

Een maand geleden vond ik het boek dat we in het programma hadden gebruikt, The Anxiety and Phobia workbook. Ik had er doorheen gebladerd tot ik bij een sectie kwam die me opviel — Zelfpraat.

Nadat ik een deel ervan had gelezen, probeerde ik te doen wat het hoofdstuk suggereerde: langzamer aan doen en mijn negatieve gedachten herkennen.

Ik begon met die momenten waarop ik me regelmatig een beetje slecht voel, maar het probeer te negeren. Een voorbeeld is toen ik naar het water bij mijn huis liep om de eenden te voeren — iets wat ik af en toe doe. De stem zei: “Je bent zo’n loser, je gaat de eenden voeren — je enige vrienden, als een domme, stomme loser”

Ik moest er echt om lachen toen ik het hoorde. Hoe durf je? Dus ja, daar werk ik aan — een moeilijke weg voor de boeg.

Ik raak snel gefrustreerd en hopeloos dat ik het überhaupt kan. Soms zijn de gedachten makkelijk te bereiken en liggen ze aan de oppervlakte — zoals bij de duck walk. Maar andere keren zijn ze een bal van elastiekjes die ik niet los kan krijgen. In sommige gevallen ben ik bang voor wat ik zal vinden als ik te dichtbij kijk.

Toen herinnerde ik me dat ik dertien was en jaloers op mijn vriendin die alle jongens leuk vonden. Ik dacht dat het kwam doordat ze dunner was dan ik. Zonder enige kennis van fitness of het bereiken van doelen, had ik een middag in mijn kamer lukraak gesport, voordat ik besloot dat het zinloos was en het opgaf.

En ik doe dit nog steeds. Ik zal de Zelfpraat sectie gedurende 10 minuten, word moe en zeg tegen mezelf dat het nutteloos is. Ik ben nog nieuw in het ontwikkelen van zelfdiscipline en het internaliseren van het concept van consistentie.

Ik probeer voorbeelden te onthouden van momenten waarop ik consistent was en het verschil maakte. Zoals toen mijn tandarts zei dat ik elke 4 maanden — in plaats van 6 — maanden voor een reiniging moest komen, maar hoe ik door elke dag te flossen, het binnen één afspraakcyclus kon terugbrengen naar elke 6 maanden (en sindsdien geen gaatje meer heb gehad).

Als mijn problemen immers vaak dezelfde zijn, steeds dezelfde triggers en steeds terugkerende kwesties, dan is het logisch dat ik herhaaldelijk de kans krijg om erachter te komen wat ik denk en om wat ik heb geleerd op een nuttige manier toe te passen.

Als ik medelijden met mezelf heb omdat ik worstelingen heb die maar lijken te duren, probeer ik te bedenken dat veel mensen langdurige of levenslange worstelingen hebben. Zelfs iemand als MGK, die ogenschijnlijk alles heeft, heeft zoveel verlies ervaren en zijn eigen bergen onder ogen gezien.

Ondanks alle pijn en wanhoop die mensen ertoe kunnen brengen om nutteloze manieren van omgaan met de situatie te kiezen, streef ik ernaar om een ​​balans te vinden tussen het uitproberen van nieuwe acties en het uitdagen van oude denkpatronen.

En een MGK-liedje om mee te eindigen.

—

Dit bericht werd eerder gepubliceerd op medium.com.

***

Van The Good Men Project op Medium

Wat betekent verliefd zijn en van iemand houden?

Mijn 9-jarige zoon legde per ongeluk uit waarom zijn moeder van mij scheidde

Het enige wat mannen meer willen dan seks

De interne strijd die mannen in stilte voeren

***

Word vandaag nog Premium-lid van The Good Men Project.

Alle Premium-leden kunnen The Good Men Project bekijken ZONDER ADVERTENTIES.

Een jaarlijks lidmaatschap van $ 50 geeft u een all access pass. U kunt deel uitmaken van elke oproep, groep, klas en community.

Met een jaarlijks lidmaatschap van $ 25 krijgt u toegang tot één les, één maatschappelijke interessegroep en onze online communities.

Met een jaarlijks lidmaatschap van $ 12 krijgt u toegang tot onze vrijdaggesprekken met de uitgever en onze online community.

Registreer een nieuw account

Gebruikersnaam

E-mail

Voornaam

Achternaam

Wachtwoord

Wachtwoord opnieuw

Kies uw abonnementsniveau

• Jaarlijkse Platina – $50,00 –
  1 jaar

• 5 manieren om zelfvertrouwen op te bouwen – € 99,00 –
  onbeperkt

  5 manieren om zelfvertrouwen op te bouwen en het ontmoeten en daten met vrouwen minder zenuwslopend te maken

• Dating Masterclass – $999,00 –
  onbeperkt

  Dating Masterclass: Hoe je kunt daten en bevredigende en blijvende liefde en seks kunt creëren in deze gekke, moderne wereld

• Jaarlijks goud – $25,00 –
  1 jaar

• Jaarlijks Brons – € 12,00 –
  1 jaar

Automatisch verlengen

Abonneer u op de dagelijkse nieuwsbrief van The Good Men Project

Door het invullen van dit registratieformulier gaat u tevens akkoord met onze Servicevoorwaarden. Deze kunt u hier vinden.

Meer info nodig? Een complete lijst met voordelen vindt u hier.

—–

Fotocredit: Ivana Cajina op Unsplash

Het bericht Ik ben slecht in het schrijven van titels en nog slechter in het omgaan met eenzaamheid verscheen het eerst op The Good Men Project.